ΣΕ ΠΑΛΙΑ ΦΙΛΕΝΑΔΑ

Ἔλα νά παίξουμε. Νά ξαναγίνουμε πάλι παιδιά ἤ ἔστω ἔφηβοι. Μή μοῦ τό παίζεις παιδούλα. Δέν εἶσαι, μήν κορδώνεσαι. Ξεγελᾶς μέ τά γαλάζια πού φορᾶς. Σήμερα καί ὅλες τίς μέρες τοῦ καλοκαιριοῦ. Καί τά μπλέ σκοῦρα σοῦ πηγαίνουν. Σέ κάνουν λίγο πιό σοβαρή. Ἄν πεῖς γιά τά γαλαζοπράσινα!  Αὐτά κι ἄν σέ μικραίνουν. Ὄχι ἴσως δεκατριῶν  μά ὄχι  καί πάνω ἀπό εἰκοσιτριῶν. Αἰώνων ἐννοῶ.

  Μή μοῦ χαμογελᾶς ἐπιδεικτικά κι αὐτάρεσκα. Ξέρεις πώς δέν τ’ἀνέχομαι κάτι τέτοια. Σοῦ τό’χω κάνει ἐγώ ποτέ αὐτό; Πάντα μέ εἰλικρίνεια σέ πλησίαζα καί ταπεινά. Σέ σεβόμουν. Κι ἄς εἴμαστε φίλες τόσα χρόνια. Γι’αὐτό καί κράτησε ἡ φιλία μας. Ὅ, τι μοῦ ἔδινες τό σεβόμουν. Δῶσ’το καί τώρα.  Νά λικνιστῶ ἐπάνω σου; Θά μέ κρατήσεις; Θά σοῦ πῶ τά πιό ὄμορφα τραγούδια πού ξέρω γιά σένα. Θά γίνεις κι ἐσύ ἕνα ἀνάλαφρο στρῶμα; Τέτοια παιχνίδια θέλω. Ὄχι ἄγρια, ὅπως τήν τελευταία φορά πού με πέταξες πάνω στά βράχια κι ἔσχισα τά γόνατά μου. Μεγαλώσαμε φιλενάδα!

  Ξέρω σέ πίκρανα  κάποιες φορές. Ἔσταξα ἐπάνω σου τά πιό καυτά μου δάκρυα. Μά ποῦ ν’ἀκουμποῦσα τόν πόνο μου; Κι εἶναι φορές πού ἐσύ μοῦ προκαλεῖς  τή μελαγχολία.  Καί μοῦ θυμώνεις κιόλα. Ἀγριεύεις καί σκοτεινιάζεις ἀλλόκοτα. Τότε σέ φοβᾶμαι. Ὅπως τότε μικρή, πού ἀφημένη στή δροσερή σου ἀγκαλιά μέ ἀναποδογύρισες καί μοῦ κόπηκε ἡ ἀνάσα. «Ἄν πάθαινες κακό, θά σέ σκότωνα!» εἶχε ξεστομίσει ἡ μητέρα ἀπό τή λαχτάρα της. Κι ἐγώ τήν κοιτοῦσα μέ τά μάτια πελώρια ἀπό τόν τρόμο καί τουρτούριζα μιξοκλαίγοντας.

  Μά τί σοῦ ἔχω κάνει; Ἄνθρωπος εἶμαι κι ἐγώ. Ἔχω κι ἐγώ τά μπουρίνια μου. Ἐσύ μοῦ τά’μαθες. Σέ μιμοῦμαι γιατί σ’ἀγαπῶ. Καί ταυτίστηκα μαζί σου.  Κατάλαβέ το. Τόσα χρόνια μαζί, μοιάζουμε σάν δυό σταγόνες νερό. Πότε μπουνάτσα πότε φουρτούνα. Δέν θά χωρίσουμε ποτέ. Θά σέ μάθω ἄραγε ποτέ; Τί τά θές! Τό λέει τό παλιό τραγουδάκι: «δέν μαθαίνεται ἡ θάλασσα/ἀγαπιέται ἁπλῶς!»