Μαγιά μες τη μαγιά του εφήμερου ανέβαινα τριαντάφυλλα φουσκώνοντας όσο να γίνουν εκατόφυλλες οι αναπνοές στων πετεινών τις καμινάδες με τους σταυρούς των λουλουδιών στα οικόπεδα της άνοιξης και τις κηλίδες ζακετούλες αίματος στους ώμους των θαμώνων. Κι απ΄των πυγολαμπίδων τα σειρήτια αρχηγός το σούρουπο. Στο φως και στο σκοτάδι ανάμεσα σα λάσο το τραγούδι του προς τη βουνοκορφή ανέβαινε με τη θηλιά ν΄αναμασά τρίλιες επτά των γυπαετών στις σπάστρες των δοντιών της. Κι εγώ να το κοιτώ, να το κοιτώ και να’ ρχομαι πριν με προλάβει η νύχτα.
Μαγιά μες τη μαγιά θανατικού ανέβαινα πατώντας τα έξι κάρβουνα Το χάος μίας χόβολης που μου’ καιγε τα πόδια αφού τα χείλη κανενός δεν άκουγα Μόνο εκείνα του ραχλιά τα πούπουλα καθώς παραδερνόταν σε τέσσερις διπλές σκιές πλάτανου γαλάζιου. Λιονταροκέφαλο τυφλό που τ’ οδηγάει η πίστη στον ήχο τούτο της χορδής καθώς αυτή τεντώνεται απύθμενη σαν ωκεανός και σαν σωσμένη αλήθεια. Μες στο κορμί της θάλασσας το πετροβολημένο οι ερωτήσεις πλέουνε. Τρεις δίπλες βλέπω πλέουνε. Και ποιος τον κύκλο έπιασε ποιος πρόλαβε να πιάσει. Να δώσει την απάντηση να την πρωτοχορέψει. .
Στη μια ακτή ο θάνατος στην άλλη η ζωή. Αρόδο το καράβι μας κι οι πλευρικοί φανοί του πόρπες στη μέση μας σφιχτές. Αμπαροκλειδωμένες Κι ανέβαινα τριαντάφυλλα φουσκώνοντας όσο να γίνουν εκατόφυλλες οι αναπνοές στου τραγουδιού την παύση. Δωσ μου τραγούδι τα κλειδιά. Δωσ μου και τ’ αντικλείδια Ν’ ανοίξω τη βουνοκορφή να μπω στα σωθικά της. Στη μήτρα νά μπω τη ζεστή. Στο φως και στο σκοτάδι ανάμεσα προς τη βουνοκορφή ανέβαινα κι ούτε που πια μ’ ένοιαζε αν με προλάβει η νύχτα.
