Δίπλωσε τα χείλη με προσοχή σα να ’ταν γυαλικά αξίας
Δυο ποτηράκια εύθραυστα και τα παρέδωσε στο μαέστρο
που διηύθυνε την παιδική χορωδία.
Στο λαγωνικό που γεννήθηκε φερμάροντας λέξεις, άφησε τη μύτη.
Αφιερωμένη σ’ αυτές που ρίχτηκε καταπάνω τους άπλετο σκοτάδι
κι έμειναν έτσι αφώτιστες. Όπως κορίτσια που δεν τους λείπει ομορφιά
παρά μονάχα τόλμη. Ειρηνική πορεία η στιγμή συνέχιζε το δρόμο της
με κάτασπρες σημαίες λιόπανα για τη συγκομιδή
Απίθωσε τα μάτια εκεί.
Σα δυο μωράκια έκθετα στην πόρτα ερωτευμένου ακούμπησε τ’ αυτιά
με την ευχή κανένας ψίθυρος να μη χαθεί εις τον αιώνα των αιώνων.
Σ’ ένα δέντρο από παλιά Χριστούγεννα δώρισε τα φρύδια με όρο απαράβατο
Να στολιστούν τα πίσω φύλλα.
Στο μέτωπο έκανε σταυρό. Μούλιασε μνήμες, μυστικά σε κόκκινο κρασάκι
από τ’ αμπέλια της νύχτας του και σε αυτήν τα μοίρασε.
Ό,τι απέμεινε η πρόθεσή του.
Χωρίς συνενόχους ν’ αναλωθεί σ’ ένα βραδάκι Άνοιξης που λιγοστεύει
ΧΘΕΣ ΒΡΑΔΥ
Στα βράχια των πνευμόνων μου χθες βράδυ
ένα φωσάκι κάρφωνε τον κρεμαστό του λύχνο.
Φάνηκε ο δραπέτης μου
Ένα πουκάμισο, μου λέει. Ένα σιδερωμένο πουκάμισο
και βάλθηκε να κλαίει.
Χθες βράδυ ήταν που έσκαγαν αφρώδη υγρά στα βράχια
Ο λύχνος ξεκρεμάστηκε κι από την τρύπα έφυγε
στον Μαύρο του καβάλα.
Η Βάσω Καρακώστα γεννήθηκε στο Αγρίνιο. Είναι καθηγήτρια Φυσικής Αγωγής και διδάσκει στη δευτεροβάθμια δημόσια εκπαίδευση, με ειδικότητά στους παραδοσιακούς χορούς. Έχει εκδώσει μια ποιητική συλλογή.
