Παρότι συμπατριώτισσες γνωριστήκαμε μέσω της τεχνολογίας που γίνεται καμιά φορά ευλογημένη, όταν την χρησιμοποιούμε επ’ ωφελεία και δεν μας χρησιμοποιεί. Έβλεπα, λοιπόν, φωτογραφίες που αναρτούσε στο fb, με χαραυγές, ξημερώματα κι ανατολές χωρίς να ξέρω ότι εκείνες τις ώρες, αυτό το κορίτσι που θα μπορούσε να ήταν μαθήτριά μου, έγραφε, εδώ και μια δεκαετία μέχρι να αποφασίσει να εκδώσει τους Συμβολισμούς της το 2020.
Κάθε ποιητικό υποκείμενο ζει μέσα στο απαραίτητο δίπολο : οικογενειακό σπίτι- το γύρω ανησυχητικό οικόπεδο . Ήταν ,λοιπόν, η ποιήτρια μέσα στο σπίτι της η αράχνη που ύφαινε μεθοδικά τον ιστό κι έπειτα αποσύρθηκε στην άκρη αφήνοντας τη δημιουργία της να μιλήσει με τα μαύρα σημάδια πάνω στο λευκό χαρτί- γιατί αυτή η δημιουργία μας ενδιαφέρει!
Κι ας λέει ο Τζόυς τους λογοτέχνες και ποιητές : ονειροπαρμένοι και νεφελώδεις, η Κατερίνα με περίσκεψη συνάρμοσε το έργο της σε δύο μέρη- Ποίηση και Στοχασμοί.
Σοφά έκανε την αρχή με τέσσερα ποιήματα που συνυποδηλώνουν τα της γραφής. Πρώτα με το ΠΟΙΗΜΑ ΠΟΙΗΤΙΚΗΣ ώστε να δηλώσει ξεκάθαρα τι είναι η ποίηση για κείνην. Κι αν διαφωνήσω λίγο με τον « σκοπό ζωής» κρατάω ότι είναι: «τρόπος ζωής, δρόμος, ομιλία, όαση, σανίδα σωτηρίας». Στην συνέχεια με το ΛΕΥΚΗ ΣΕΛΙΔΑ προσφέρει τα θέματά της : όνειρα, ιδανικά, μνήμη, χρόνος, άνθρωπος, σάρκα, έρωτας, νους. Μετά με το ΛΙΓΟ ΑΠΌ ΖΩΗ δηλώνει ότι είναι παρούσα στην εποχή της, ευαίσθητος δέκτης και πομπός μηνυμάτων, μέτρο της ανθρωπιάς της. Και με το ΠΑΛΙ ΒΡΕΧΕΙ υποδηλώνεται ίσως και ερήμην της ο διάλογος με τους προγόνους ποιητές: Καβάφης, Ρίτσος, Σαχτούρης, Βρεττάκος, Λειβαδίτης, Ιωάννου.
Η νέα ποιήτρια θα εκτεθεί, θα ριψοκινδυνεύσει με το συναίσθημα, θα αναμετρηθεί με τις λέξεις, θα αναζητήσει τον ρυθμό που της ταιριάζει, θα βρει το μέτρο της ανάσας της για να αγγίξει τις ψυχές μας με την ομορφιά και την αλήθεια της γραφής.
Άλλοτε στον ενικό με το εγώ και το εσύ κι άλλοτε στον πληθυντικό με το εμείς , το ποιητικό υποκείμενο είναι πάντα το ίδιο. Και όταν καταφεύγει με πόνο – γιατί όπως λέει και ο Γεράσιμος Δενδρινός ο πόνος σπανίως είναι πεζός, περιέχει μουσική- καταφεύγει στην μνήμη που με την υγρασία της οδηγεί προς το σώμα- την πατρίδα μας – ή στο προσωπικό τραύμα και εξομολογείται συγκρατημένα, με έλεγχο του συναισθήματος :
« κάποτε άκουγες και καμιά κραυγή» « άφησες τις μέρες να χαθούν» «έδενες τα μάτια μου» «έβαζες φωτιά στις πεδιάδες του μυαλού μου» «φωτογραφίες ασπρόμαυρες προδίδουν την τραγωδία» « έχει ομίχλη τέτοια εποχή στο μυαλό μου»
Λιγοστές είναι οι φορές που εκφράζεται εν θερμώ και συμβαίνει στα ερωτικά ποιήματα όπου και δικαιολογείται ή και επιβάλλεται κάποτε για την άμεση, βιωματική κατάθεση:
« λιώνω/ με βλέπω να λιώνω….το σώμα μου ρέει/ και η ψυχή μου ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΗ
«γυναίκα που ποθεί…παραδομένη στον οίστρο της» ΓΥΝΑΙΚΑ
«επιθυμώ τα χείλη σου/ και γεύομαι γλυκό κρασί» ΟΤΑΝ ΑΓΓΙΖΕΙΣ ΤΑ ΣΥΜΦΩΝΑ
« I need your love καιαλκοόλ» I NEED YOUR LOVE
«έρωτα γίνε ελεήμων …..τιμωρώ τον εαυτό μου για το πάθος» ΔΙΝΗ ΤΟΥ ΕΡΩΤΑ
Και κυρίως στα ερωτικά όλες οι αισθήσεις τεντωμένες: όραση, ακοή, αφή, όσφρηση, γεύση. Να τις προσέξετε, παρακαλώ!
Η λεπταίσθητη ποίηση έχει ομορφιά. Και την ομορφιά την βλέπεις στις ακαριαίες εικόνες που λάμπουν -οι εικόνες είναι η καρδιά της ποίησης:
«γυναίκα που ποθεί/ ντυμένη στα κόκκινα/περπατά στο δάσος/πατά κλαριά σπασμένα» ΓΥΝΑΙΚΑ
«άφησε τα μαλλιά της ελεύθερα να γίνουν ένα με το κύμα» ΣΤΟ ΤΕΛΟΣ ΤΟΥ ΑΥΓΟΥΣΤΟΥ
«οι εραστές ξυπνούν χαράματα /με ένα χαμόγελο σε χείλη που διψούν…… χαϊδεύουν τις λέξεις στα σημειώματα/ και μετά καίνε τις σελίδες ΟΙ ΕΡΑΣΤΕΣ
«φλέβες/ που έμοιαζαν ρυάκια/ σε μαραμένη γη» ΠΛΑΝΗ
«όλη τη νύχτα έσκιζα τα ρούχα μου….
λύγισα τις βέργες και βγήκα από τη φυλακή μου» ΔΙΝΗ ΤΟΥ ΕΡΩΤΑ
Η προσωπική ποίηση κατευθύνεται στα « καθ΄έκαστον» με την αναφορά στον πραγματικό κόσμο. Και εδώ έρχονται τα αντικείμενα να συμπαρασταθούν και ίσως να συμπάσχουν :
Φωτογραφίες ,κορνίζες, γυαλικά
Πουκάμισα, φουστάνια, πέπλα
Σεντόνια, μαξιλάρια, βαλίτσες
Και πολλά άλλα σκορπισμένα στα ποιήματα, πράγματα που μας συνδέουν με το βίωμα κι αποκτούν συναισθηματικό εκτόπισμα γιατί αυτά είναι που επιβιώνουν τελικά- όταν εμείς χαθούμε.
Η Ποίηση όμως αίρεται και σε συλλογικό επίπεδο για να επικοινωνήσει με τον δέκτη. Από τη μοναξιά του Εγώ πορεύεται στο Εσύ και ολοκληρώνεται στο Εμείς.
Ποιήματα μοναξιάς αρκετά, είτε ονομάζονται είτε όχι : Η ΦΥΓΗ , ΜΟΝΑΞΙΑ, ΕΙΜΑΣΤΕ ΜΟΝΟΙ ΜΑΣ , ΑΔΙΑΚΟΠΑ ΔΙΑΛΕΙΜΜΑΤΑ
Όμως στην συνέχεια καταργείται μέσω της συνάντησης με τον Άλλον, μέσω του Έρωτα- κι ας οδηγεί και αυτός κάποτε πάλι στην μοναξιά.
Άλλοτε στον πρώτο στίχο : «σε συναντώ ξανά» Η ΦΥΓΗ , « η αγάπη κρατά αιώνες» ΔΙΝΗ ΤΟΥ ΕΡΩΤΑ
Και άλλοτε στην κορύφωση του τέλους : «για μια αγκαλιά ακόμα» ΟΙ ΕΡΑΣΤΕΣ, « μας έσωσε το καλοκαίρι και τους δυο» ΑΔΙΑΚΟΠΑ ΔΙΑΛΕΙΜΜΑΤΑ . Η ποίηση ήδη την έχει καταργήσει τη μοναξιά αφού έφτασε ως εμάς!
Γιατί τελικά τι άλλο είναι η ποιητική γραφή παρά κοινός δεσμός αγάπης; Τι άλλο παρά η ανάγκη για μοναξιά και για μοίρασμα; Τι άλλο παρά η ελπίδα ότι θα επικοινωνήσει, θα αγγίξει τον Άλλον παραμένοντας όμως συνεπής στην δική της προσωπική, μοναχική και μοναδική πορεία;
Πέρα από αυτά δεν μπορούμε να παραβλέψουμε και τους στίχους -διάττοντες της μιας γραμμής που συμπυκνώνουν μεγάλες αλήθειες :
«άνθρωπος να μη διαβεί τούτη τη μοναξιά» ΜΟΝΑΞΙΑ
« η αλαζονεία δεν έχει τέλος» ΟΝΕΙΡΑ ΒΟΥΤΗΓΜΕΝΑ ΣΕ ΦΟΡΜΟΛΗ
« με τόσο θάνατο πώς ζούμε ακόμη» ΑΝΑΖΗΤΗΣΗ ΑΛΗΘΕΙΑΣ
«πώς να γεμίσεις μια σελίδα με φως» ΛΕΥΚΗ ΣΕΛΙΔΑ
«η ομορφιά και ο έρωτας/ δεν έχουν φύλο» ΣΚΕΨΕΙΣ
Και σα να φοβάται μην κλειστεί στο δωμάτιο με το μέτρο και την τεχνική κι απολησμονήσει τον κόσμο, κλείνει το έργο της η ποιήτρια με Σκέψεις και Αφορισμούς, που δηλώνουν την παρουσία της, αποκαλύπτουν τον κοινωνικό προβληματισμό της και την ανήσυχη συνείδηση, συμπυκνώνουν σκέψεις για το αμήχανο παρόν και το δυσοίωνο μέλλον.
Και θα δανειστώ σε συνδυασμό τα λόγια της ποιήτριας από τον τελευταίο των Αφορισμών και από την πρώτη των Σκέψεων να μείνουν στο νου μας:
« εσείς που κάνετε το ψέμα αλήθεια/ σταθείτε για μια στιγμή/… με κλειστά τα μάτια του προσώπου/ ανοίγουν τα μάτια της ψυχής»
Κι αν κάπου λέει η ποιήτρια ότι η πραγματικότητα δε «δίνει δεύτερες ευκαιρίες» εμείς προϊόντος του χρόνου, περιμένουμε να της δοθεί και δεύτερη και πολλές άλλες ευκαιρίες για να εκδώσει το ωριμότερο έργο της.
