Οι κύκλοι της ζωής, άσπροι –μαύροι, με το κόκκινο νήμα  του έρωτα να τους κεντρίζει, διαπερνώντας την καρδιά του Πραγματικού. Αυτή είναι η στάμπα στη ζωή του τελευταίου έργου του Κορνήλιου Γραμμένου, και πρώτο στον κατάλογο της έκθεσης που οργάνωσε ο Γιάννης Μπόλης, σε συνέχεια της συνεργασίας τους, στο Μουσείο ‘Αλεξ Μυλωνά, πλατεία Ασωμάτων 5. Ο τίτλος του έργου «Mobile», 2021, χαρτί, χαρτόνι, σύρμα, χρώμα. Αυτό που κινείται λοιπόν-  αεικίνητος και ο ίδιος εν ζωή-μπορεί να συναντήσει τα όμορφα και τα δεινά, τον έρωτα και τα τινά… Ο Κορνήλιος Γραμμένος έλεγε ότι ζούσε την κάθε μέρα με όλες τις όμορφες στιγμές, τις ματαιώσεις και τα άγχη, αναμένοντας στο παιχνίδι της ζωής, το απρόβλεπτο της επόμενης ημέρας.Τι πιο όμορφο, βαθυστόχαστο και φιλοσοφημένο ως ορισμός της ζωής και της κίνησης; Το απρόβλεπτο βέβαια φέρει και την καταστροφή και τον θάνατο.Όμως η φιλοσοφία αυτή σε έχει κάνει να ζήσεις. Όπως έζησε ο δημιουργός μετακινούμενος μεταξύ πολλών χωρών, πολλών τεχνικών, πολλών ανθρώπων, ερωτικών σχέσεων, έχοντας κάνει δυο γάμους και τέσσερα παιδιά. Πλούσιο έργο καθ’όλα. Γήινος, μέσα στη ζωή και στον κόσμο. Όλα αυτά μεταστοιχειώνονται σε μια μοναδική έκθεση, στο νεοκλασσικό κτίριο του μουσείου Άλεξ Μυλωνά, μέρος των μουσείων MOMUS. Στους δυο ορόφους τα έργα του τοποθετημένα περίτεχνα, αναδύουν το πνεύμα και την ψυχή του καλλιτέχνη. Σα να περιηγείται μαζί μας. Ο ξύλινος «Jazzman», μόνος ,σε μια γωνιά στην άνοδο της σκάλας λίγο θλιμμένος. Δεξιά τα «Σάρματα», θραύσματα υλικών που αποδίδονται με «κύμα». Στο βάθος τρία έργα που αιωρούνται όπως οι ψυχές : «Το χαμόγελο της Τζοκόντας», «Αυτοσχεδίαση», «Το Πουλί», έργα από το 2013-2016. Στη μεγάλη αίθουσα, ξεκινώντας ήδη από το ισόγειο, βλέπουμε τα φωτεινά έργα ζωγραφικής και γλυπτικής, γεμάτα χρώμα και συνδυασμούς αφαιρετικούς, γεωμετρικούς, συμβολικούς, σουρεαλιστικούς . ‘Όλα με ιδιαίτερους τίτλους. Η κατακίτρινη “Δούρεια Τριήρης” απίστευτη επινόηση με εφευρετικότητα τύπου Νταβίντσι, δεσπόζει.’Εργα από εκθέσεις της τελευταίας δεκαετίας δίνουν το στίγμα του.’Οσο προχωράμε προς το τέλος χρονολογικά από το 2017 ως το 2021, τα έργα  αρχίζουν και γκριζάρουν γίνονται πιο αινιγματικά, πιο σκοτεινά με τη σειρά «Αυτοαπορρόφηση». Το  έργο που αφιερώνει στην κόρη του Μυρσίνη σε ξεσηκώνει μεμιάς: «Ακμάζουσα», δίνει την αίσθηση του προσώπου δίχως να το βλέπεις.  Ο καλλιτέχνης έχει δουλέψει με πάρα πολλά υλικά που διαφαίνονται σε αυτή την αναδρομική πλούσια έκθεση.’Εχει πλάσει έναν κόσμο όπως και την ζωή του. Το έργο του δεν θα μπορούσε να είναι πιο ταιριαστό από αυτό το χώρο. Το εργαστήρι της Άλεξ Μυλωνά στο ισόγειο με τα εργαλεία της και το όμορφο πωλητήριο, αλλά και τα δικά της έργα στην αναδρομική της έκθεση στον δεύτερο όροφο, βρίσκονται σε απόλυτη αρμονία με εκείνα του Κ.Γραμμένου. ‘Εργα γλυπτικής γεωμετρικά, έργα αφαιρετικά ζωγραφικά, έργα φτιαγμένα από μάρμαρο τα οποία αποτυπώνουν με την λιτότητά τους νησιά του Αιγαίου. Το λευκό και το μαύρο κυριαρχούν και εδώ όπως κυματίζει η ίδια η πραγματικότητα. Η παρουσία της καλλιτέχνιδος που άφησε τη ζωή σε μεγάλη ηλικία, περιβάλλει με μητρικό τρόπο το έργο του καλλιτέχνη. Η ταράτσα έκπληξη. Σκάλα τύπου Vertigo-Χίτσκοκ και το απόλυτο άνοιγμα σε  Ακρόπολη, Ναό Ηφαίστου, Κεραμεικό, Φιλοπάππου.Τρία έργα με απαύγασμα την Σύρια μητέρα που κρατά το μωρό της κάνοντας ικεσία στον Παρθενώνα… Ζωή-θάνατος, άσπρο –μαύρο, φως –σκιά, χρώμα-γκριζάδα. Και το ‘Αγαλμα, σύμβολο των εκλιπόντων αλλά και σύμβολο- κατά τον Ζακ Λακάν- της επιθυμίας, του αντικειμένου που αναζητά μέσα του ως άγαλμα ο καθένας. Η έκθεση σε ωθεί σ’αυτό.