«‘Όλοι έχουμε μια Θήβα μέσα μας» λέει ο συγγραφέας που επισκέπτεται τον νεαρό πατροκτόνο Μαρτίν στη φυλακή για να δημιουργήσει ένα θεατρικό έργο με πρωταγωνιστή τον ίδιο, κάτι που του απαγορεύει τελικά το κράτος, με αποτέλεσμα να αναλάβει το ρόλο ένας ηθοποιός που συνεργάζεται μαζί του. Και τα δύο πρόσωπα, Μαρτίν και ηθοποιός που αναλαμβάνει το ρόλο του Μαρτίν, τα παίζει ο ίδιος ηθοποιός στο θέατρο του Νέου Κόσμου. Αφενός το ερώτημα της Θήβας και του Οιδίποδα ως φυλογενετικό σημάδι, πανανθρώπινο που μας ακολουθεί, διατρέχει το εξαιρετικό κείμενο του Σέρχιο Μπλάνκο. Συνηχεί μάλιστα με το ερώτημα που αφορά τον Μαρτίν. Είναι ο Οιδίποδας πατροκτόνος; Αναρωτιέται ο Φεντερίκο, ο νεαρός ηθοποιός συνομιλώντας με τον συγγραφέα. Εφόσον δεν γνώριζε ότι αυτός ήταν ο πατέρας του και φοβισμένος βρέθηκε σε άμυνα. Το ερώτημα επανέρχεται και διαστέλλεται. Είναι ο Μαρτίν πατροκτόνος από τη στιγμή που  αυτός που σκότωσε δεν είχε θέση πατέρα αλλά ενός βάναυσου και προσβλητικού καταπιεστή; Που τον σκότωσε σε μια στιγμή παροξυσμού όπου δεχόταν για πολλοστή φορά από εκείνον λόγια-πυρά-πυροβολισμούς; Ο συγγραφέας απαντά το ερώτημα με  την εκτύλιξη του κειμένου- έργου  το οποίο έχει ψυχαναλυτική διάσταση με κοινωνικές, φιλοσοφικές παναθρώπινες διαστάσεις μέσα από την τραγωδία του Οιδίποδα, τους αδελφούς Καραμαζώφ του Ντοστογιέφσκι και τον Φρόυντ ο οποίος θεωρεί ότι κάθε άνδρας επιθυμεί να σκοτώσει τον πατέρα. Πρόκειται βέβαια για  συμβολικό φόνο που επιτρέπει στο νεαρό άνδρα να διαφοροποιηθεί και να υπάρξει. Εδώ έχουμε έναν πραγματικό φόνο που ξεκινά από την αγριότητα του πατέρα. Ο πατέρας αυτός έχει «σκοτώσει» το παιδί του από μικρό θεωρώντας το ανίκανο και ηλίθιο κάτι που ο Μαρτίν έχει ενδοβάλει και ενστερνιστεί.  Η σχέση με τον συγγραφέα που έρχεται στη φυλακή, γίνεται μια σχέση μεταβίβασης πατέρα-γιου η οποία θα αλλάξει και τους δύο. Σχέση που περνά όλα τα στάδια.Αντιπάθεια, σκεπτικισμός για τον ξένο, συμπάθεια, επιθυμία προσέγγισης, θυμός, προκλήσεις αλλά και ανταλλαγή γνώσεων και επιθυμίας για ζωή. Περνούν ακόμη και από το ομόφυλο στάδιο της επιθυμίας που δεν γίνεται πράξη ανάμεσα σε δύο πρόσωπα με αυτή τη σχέση δυνητικά. Πατέρα-γιού.Ο νεαρός Μαρτίν, με τις επιληπτικές κρίσεις και τις παραισθήσεις που έπαιξαν ρόλο την κρίσιμη στιγμή του φόνου, αρχίζει να στέκεται στα πόδια του, να οικοδομεί ναρκισσιστικά μια εικόνα μέσα από το  ερώτημα διαρκώς, αν ο άλλος τον αγαπά, τον επιθυμεί. Απάντηση που δίνεται μέσα από την γνώση, την έμπνευση και τα λόγια του συγγραφέα που επέχουν θέση πατρικής λειτουργίας. Ο νεαρός Μαρτίν αρχίζει να υπάρχει αλλά και ο συγγραφέας μετακινείται από την ψυχρή επαγγελματική τοποθέτηση καθώς ο νεαρός του θέτει, με την απλότητα του ψυχισμού του, αιχμηρά ερωτήματα που τον φέρνουν σε αμηχανία. Στο τέλος του δρόμου υπάρχει δια παντός μια σχέση που στηρίζει και συνδέει τους δυο και μπορεί να κρατήσει τον Μαρτίν στην ασφυξία των ισοβίων στη φυλακή. Το σχόλιο είναι σαφές μέσα από τον ανθρωπισμό αυτής της σχέσης. Τα δικαστήρια οφείλουν να λαμβάνουν υπόψιν τους αυτές τις ψυχικές κοινωνικές παραμέτρους ώστε να πάψουν οι ποινές να είναι εκδικητικές αλλά να έχουμε πράξεις αναμορφωτικές.

Ο ηθοποιός που υποδύεται τον Μαρτίν αλλά και τον Φεντερίκο, είναι εξαιρετικός στα περάσματά του όπως και η σκηνοθεσία. Σκηνοθεσία πολύ ιδιαίτερη που παίζει διαρκώς μετωνυμικά με τον εαυτό και τον άλλο, με τον ρόλο και την αυθεντικότητα, το ψεύτικο και το αληθινό.Το σκηνικό της παράστασης που γίνεται πολύ πραγματικό με τη φυλακή και τις κάμερες, η αρχή του έργου όπου κι εμείς ως θεατές δεν γνωρίζουμε αν μιλά ο συγγραφέας του έργου, ένας ηθοποιός, ένα από τα μέλη της παραγωγής.Συγγραφέας αληθινός και ρόλος συγγραφέα, πατροκτόνος και ρόλος πατροκτόνου και ο Οιδίποδας ως πατροκτόνος, τα αληθινά παπούτσια και γυαλιά , τα παπούτσια και γυαλιά μαϊμού, και ποιος τελικά είναι αυτός που φορά τα ψεύτικα και ποιος τα αληθινά… Σε αυτή τη διαρκή μετωνυμική κατασκευή, απάντηση που σταθεροποιεί συμβολικά το πλαίσιο δίνει η σχέση του συγγραφέα με τον Μαρτίν, μια σχέση ειλικρινούς αγάπης, αλληλεγγύης, κατανόησης και ανταλλαγής.

Φεύγουμε από το θέατρο με μια αίσθηση ανάτασης. Κομβικό για την εποχή αυτή.