Δύο μοναδικές στιγμές ζήσαμε στο κέντρο της Αθήνας, σε μικρή χωρική απόσταση μεταξύ τους και σε τεράστια απόσταση από τη μανία των εκδηλώσεων, παρουσιάσεων, θεαμάτων και εορτών της μεταπανδημικής πρωτεύουσας. Δύο στιγμές ανάπαυλας, σιωπής, έλλειψης.
Στον κινηματογράφο ‘Αστυ, είδαμε την ταινία Drive my Car. Ο κεντρικός άξονας πάνω στον οποίο ξετυλίγεται το κουβάρι της αφήγησης: Η απώλεια, ο θάνατος. Με φόντο τα τοπία της Ιαπωνίας και δη της Χιροσίμα, πολιτική αναφορά στο θάνατο ανθρώπου και φύσης , ένας άντρας που έχει χάσει απότομα σε μια βραδιά τη γυναίκα του, και μια γυναίκα, σε άλλη περιοχή, που έχει χάσει τη μητέρα της. Με εκπληκτική μουσική υπόκρουση, ηθοποιία, αλλά και τον θείο Βάνια ως φόντο να περιπλέκεται με την πραγματικότητα της ζωής των ηρώων που έτσι κι αλλιώς για μας αποτελεί μυθοπλασία μέσα στη μυθοπλασία, αγγίζει κάθε θεατή και διαπραγματεύεται την διέλευση του πένθους και την επανεκκίνηση της ζωής σε «άλλο τόπο». Μια ταινία τριών ωρών όπου διασχίζουμε μαζί με τους ήρωες τα δύσβατα τοπία της απώλειας, των ενοχών γι αυτά που δεν έγιναν, που δεν ειπώθηκαν, για να φτάσουμε στη λύτρωση. Μόνον τότε ξαναρχίζει η ζωή που είναι ατελεύτητη, σε αντίστιξη με το τέλος του θανάτου. Ζωή με συναντήσεις, έρωτες, δημιουργία και αναγέννηση. Ο τίτλος της ταινίας που τον κατανοείς πλήρως στο τέλος αναφέρεται με σαφήνεια στη σχέση με τον Άλλο η οποία τίθεται σε νέα βάση μετά την αναμόχλευση. Οδήγησε το αυτοκίνητό μου. Οδήγησέ με. Αγάπησέ με. Το άφημα στο άγγιγμα του άλλου.
Στο Θέατρο Μικρό Χορν, από την άλλη πλευρά του δρόμου, είδαμε την Ανθρώπινη Φωνή του Ζαν Κοκτώ. Μια γυναίκα μόνη, σ’ένα ανάκατο δωμάτιο που αντικατοπτρίζει την αναστάτωση της ψυχής της, μιλά στο τηλέφωνο με τον εραστή της που μετά από πέντε χρόνια έφυγε , σε μία κοινή συμφωνία «ειλικρίνειας», για να παντρευτεί κάποια άλλη. Μονόλογος, με πολλά πρόσωπα… Η γραμμή κόβεται, η φωνή κόβεται, η καρδιά σχεδόν σταματά και όλα ξαναρχίζουν για να οδεύσουν στο τέλος. Εδώ η απώλεια αφορά τον χωρισμό με το αγαπημένο πρόσωπο. Που είναι θάνατος και μάλιστα ζωντανός. Διότι στον χωρισμό χρειάζεται κάποιος να κάνει το πένθος του αγαπημένου προσώπου, να αποσπάσει τις ψυχικές και σωματικές επενδύσεις της ζωής του από το πρόσωπο αυτό, το οποίο συνεχίζει να ζει με άλλα πρόσωπα. Η εξαιρετική απόδοση της συντετριμμένης γυναίκας από την Λουκία Μιχαλοπούλου, σε συνδυασμό με τη σκηνοθεσία που αναδεικνύεται με το τεράστιο κρεβάτι- βωμό στη μέση της σκηνής και το πουκάμισο του αγαπημένου κατάσαρκα, αναδύουν τη θηλυκή πλευρά του έρωτα, της αγάπης. Με άνοιγμα στο άπειρο, η γυναικεία επιθυμία , με το απόλυτο δόσιμο και το ιδιαίτερο στοιχείο του να «είσαι», μέσα από το να αγαπιέσαι και να αγαπάς με απόλυτο τρόπο. Η γυναίκα που κρέμεται από το καλώδιο του τηλεφώνου σαν από τον ομφάλιο λώρο για να μπορέσει να διατρέξει το πένθος της αγάπης και ίσως να καταφέρει να αποκοπεί. Καθώς η «φωνή» είναι ένα από τα πρωταρχικά μερικά αντικείμενα του παιδιού σε σχέση με τη μητέρα, κάθε απώλεια ερωτικού αγαπημένου παραπέμπει στην αγωνία του χωρισμού από το μητρικό σώμα και αναζητά απελπισμένα και πάλι τη φωνή. ‘Ανδρας και γυναίκα, θάνατος και χωρισμός, βουβό πένθος και κραυγή αγωνίας και τέλος η επίγνωση που οδηγεί στην Έξοδο…
