Από τα βάθη του γυναικείου σώματος, από το Πραγματικό του, από το Άπειρο του θηλυκού γεννιέται το άρσεν. Το αντίθετό του.
Η ποιήτρια Σάρα Θηλυκού γεννά το άλλο, το έτερο μέσα από τις λέξεις. Και σε έναν ποιητικό κυματισμό, από αυτές τις ίδιες λέξεις αναδύεται η γυνή. Στον κήπο της γλώσσας.
«Γυνή/εγώ/έχω χαθεί για να σε βρώ»
Αντιστροφή των θέσεων-ασυμμετρία:
«αν είμαι μια μικρή θάλασσα/κι εσύ ένας απέραντος ωκεανός/κι είμαστε κάτι διαφορετικό/κι ωστόσο πράγμα ένα»
« πρόσεχε, μη με καταπιείς»
«πρόσεχε, τα νερά/καθώς δικά μου γίνονται και ξεχειλίζει τότε/ η θάλασσα φωτιά»
Από το νερό, το ωκεάνιο συναίσθημα, το σμίξιμο, τη συγκόλληση, τη σύγχυση των εγώ, έρχεται η φωτιά, η σύντηξη, γεννιέται ο Άλλος, ο εαυτός μέσα από τον έρωτα για το άλλο.
«ένα μεγάλο ναι/ τη γέννησή του αναμένει»
«και είπα/ναι/χίλιες φορές/ ναι στο μυστήριο του κόσμου/ναι στο μυστήριό σου/γιατί ο κόσμος τι θα ήταν/χωρίς να τον αναγεννάς εσύ/και να τον καταστρέφεις;»
Ο κόσμος όλος και ο εαυτός μέσα στον κόσμο γεννιέται μέσα από την συνάντηση. Με τον πόνο του αποχωρισμού, τις ωδίνες της γέννας, την εγκατάλειψη του ερωτικού πλακούντα.
«Εδέμ/έμεινε/μόνος», «Έμεινε/μένει/μόνη»
Στο Ονόμα τους η ποιήτρια διατρέχει την ιστορία μέσα από τα ονόματά τους, γεμάτα ποίηση, περιεχόμενο, διασχίζοντας την γενεαλογία του ονόματος που φέρει το είναι. Εκεί «άρσεν και θήλυ εποίησεν αυτούς» μαζί εποίησαν τον κόσμο και το όνομά τους:
«Από το βάθρο του ώμου σου/ τον κόσμο κατοπτεύω/προσεκτικά γλιστρώ […] από το βάθρο του ώμου σου/το στόμα μου σκοπεύει το αυτί/αυτό το θαυμαστό σου όργανο/ παρακαλώντας το να μεταφέρει/τα λόγια της αγάπης μου/ίσια στην ψυχή»
Ο ώμος,το κορμί, το αυτί, ο ήχος, η σωματικότητα, στο επίκεντρο. Στον κήπο γυναίκα η ποιήτρια επιστρέφει στην Εδέμ απ’ όπου εξορίστηκαν η Εύα και ο Αδάμ, καταδικασμένοι να γυρνούν εκτός της ευτυχίας, για να μετουσιώσει αυτή την έξοδο στην κοπιώδη δημιουργία της αυτονομίας που ανοίγει τη δυνατότητα να έρθουν κοντά ως έτεροι και εταίροι. Το Συμβολικό, η λέξη δίχως περιέχον, ως σημαίνον οδηγεί σε αυτό τον διαχωρισμό.
«Από την δόξα των πραγμάτων/ μένει το άδειο των ονομάτων». Το γενεσιουργό κενό.
Και η παρηγορία της γραφής ως γένεση, ποίηση εαυτού, αυτοδημιουργία:
«έκτοτε/καταδικάστηκα στη σιωπή/και τη γραφή […] η επινόηση της γραφής/ο τρόπος να είμαστε μαζί/ποίηση Έτος Ένα
Το μυστικό της ευτυχίας είναι να μην περιμένεις να ευτυχήσεις. Το σώμα σου να κατοικήσεις.Τις λέξεις που το υφαίνουν να κεντήσεις. Τον εαυτό να αποκαταστήσεις.Τα άνθη του κήπου σου να μυρίσεις.Και μέσα τους να ζήσεις. Ο άλλος εκεί έξω, εξόριστος, έτερος, στον κήπο να εισέλθει θα επιθυμήσει. Όχι να ευτυχήσει. Ο κήπος στην επιθυμία θα τον οδηγήσει. Κοπιώδης και συναρπαστική θα τον παρακινήσει.
«Γιατί ο κόσμος τι θα ήταν κόσμος δικός μου αν δεν ήταν;»
«γυναίκα στον κήπο/σε κήπο μυστικών, μεθυστικών δακρύων»
Η γραφή βουτά στην αρχέγονη σύλληψη του Άλλου, ελλείποντος, για να γεννηθεί:
«αρχαίε μου φίλε/στον ανθισμένο βυσσινόκηπο/κάτω από το κιόσκι/θα μοιραστούμε πάλι αρχαία μυστικά/ εκεί/μέσα στην εκτυφλωτική ανταύγεια/των ολόλευκων ανθών/υπέρλαμπρη να αναδυθώ
