Ο κύρης μου, ο ήρωας ο χαμογελαστός

– Που ‘χε πάντα γι’ ακόλουθο τον ακριβό του ουσάρο,

  Για το ψηλό του ανάστημα και την παλικαριά του  —

  Πέρναγε πάνω στ’ άλογο το βράδυ μίας μάχης,

  Ανάμεσα στα πτώματα, καθώς έπεφτε η νύχτα.

 Του φάνηκε πως άκουσε θόρυβο στο σκοτάδι.

  Ένας Σπανιόλος του στρατού ήταν του νικημένου,

  Που σέρνονταν αιμόφυρτος στην άκρη εκεί του δρόμου,

  Αγκομαχώντας, κάτωχρος και μισοπεθαμένος,

  Και με φωνή που έλεγε : « Έλεος! Να πιω, διψώ !»

                                                            *

   Τον πόνεσε ο κύρης μου και δίνει στον ουσάρο

   Ένα φλασκί που κρέμονταν με ρούμι από τη σέλα

  Και του ‘πε: « Δώσε του να πιει του βαριοπληγωμένου».

  Άξαφνα εκεί που έσκυβε σ’ εκείνον ο ουσάρος,

  Αυτός ο άντρας που ήτανε Μαυριτανός το γένος,

  Σήκωσε το πιστόλι του που ακόμη το κρατούσε.

  Τον κύρη μου σημάδεψε «άπιστο» βρίζοντάς τον.

  Η σφαίρα δίπλα πέρασε, του πήρε το καπέλο,

  Ενώ τ’ άλογο τρόμαξε πισωδρομώντας λίγο.

  Μα ο κύρης μου ατάραχος λέει ξανά του ουσάρου:

  «Δωσ’ του ακόμα πιο πολύ να πιει του πληγωμένου».