Μας διώχνουνε τα πράγματα, κι η ποίησις / είναι το καταφύγιο που φθονούμε. Κώστας Καρυωτάκης
Αγαπώ την ποίηση του Γιώργου Γάββαρη, γιατί είναι ψίθυρος καρδιάς, γιατί δεν είναι κραυγή, ούτε «ζήτω» – ούτε «κάτω», ούτε από καθέδρας διδασκαλία, ούτε δάχτυλο προτεταμένο παντογνώστη κι επιτιμητή, ούτε ηθικό δίδαγμα από εκείνα που ακυρώνουν την ποιητική δύναμη.
Η ποίηση του Γιώργου Γάββαρη ξεκινά απ’ τα βιώματά του, από τις τρικυμίες και τις γαλήνες της ψυχής του, από τις «αλήθειες» αλλά και από τα «ψεύδη» που κατακερματίζουν τη ζωή μας, απ’ αυτά γύρω του που τον πληγώνουν αλλά και του δίνουν ελπίδες, από τις μοναχικές εκείνες στιγμές που ο ποιητής συντροφεύεται και συνομιλεί μόνο με τον εαυτό του, με τις μνήμες και τη ζωή του, αφήνοντάς μας, όμως, διακριτικά, να αφουγκραζόμαστε κι εμείς αυτήν την προσωπική του συνομιλία, γενόμενοι (εκτός από συν-ακροατές) συμμέτοχοι και σύντροφοι, αφού ό,τι αγγίζει τον ποιητή είναι ή γίνεται ΚΑΙ δική μας έγνοια.
ΑΠΟΡΙΑ
Αγαπητή μου μητέρα
Πάει καιρός που έχω να σου γράψω.
Το ξέρω.
Μαζεύω με δυσκολία εικόνες, αναμνήσεις
του μικρού σπιτιού
της αυλής με τα δέντρα.
Μπερδεύω τον χρόνο
όπως πάντα. Κι απορώ:
Πέθανες πρώτη εσύ ή το σπίτι;
Βλέπεις
έχουν και τα δυο
την ίδια τρύπα μέσα μου, τον ίδιο πόνο.
Όσο για τα δάκρυα, την ίδια έχουν βροχή.
Διαβάζοντας κι εμβαθύνοντας στην ποίηση του Γιώργου Γάββαρη, ποτέ, στο τέλος της ανάγνωσης ενός ποιήματός του, δεν θα σταθείς αναρωτούμενος το κλασικό: «Τι θέλει να πει ο ποιητής;». Αυτό δε σημαίνει ότι η ποιητική γλώσσα του Γιώργου Γάββαρη είναι «εύκολη» κι «εκλαϊκευτική». Κάθε άλλο. Όμως, ο Γιώργος Γάββαρης έχει την ποιητική έμπνευση εκείνη, την τέχνη και την ευαισθησία, ώστε να συνομιλεί άμεσα και ανυπόκριτα με τα «εντός» μας, να μας «παρασύρει» στον κόσμο των δικών του ευαισθησιών και των ποιητικών του οραμάτων, με αποτέλεσμα, στον ακροτελεύτιο στίχο του κάθε ποιήματος, να νιώθεις πληρότητα και ικανοποίηση και να αντικρίζεις την ποίησή του ως «ζωγραφίαν λαλέουσα». Ό,τι νιώθουμε και δεν μπορούμε οι εμείς ίδιοι να εκφράσουμε, τα βλέπουμε να καθρεφτίζονται ολοκάθαρα στις ξάστερες λίμνες των ποιημάτων του Γιώργου Γάββαρη.
Είναι φανερό πως ο Γιώργος Γάββαρης προσήλθε στις θύρες της Ποίησης όχι με μόνο εφόδιο την τεχνική του, αλλά κυριευμένος (κυριολεκτικά) από τη «Μανία των Μουσών». Για τούτο, με τη σεμνότητα και την ευαισθησία που τον διακρίνει ΚΑΙ ως άνθρωπο ΚΑΙ ως ποιητή, εξέδωσε, ήδη, την 5η ποιητική συλλογή του με τίτλο:
«Ακούω ήχους να θερίζουν», από τις ΑΩ εκδόσεις .
Τριάντα οκτώ ποιήματα, κομμάτια ατόφια της καρδιάς, του νου και του τάλαντου του ποιητή, δομημένα με μια ζηλευτή, λυρική, αληθινή κι ευαίσθητη ποιητική γλώσσα, συνομιλούν μαζί μας για το «χθες», για το «σήμερα» και το «αύριο» του ανθρώπου και της ζωής του αλλά και για τις θάλασσες της ψυχής, που άλλοτε φουρτουνιάζουν κι άλλοτε γαληνεύουν.
Θα έφτανε μόνο, το εισαγωγικό ποίημα της νέας ποιητικής συλλογής του Γιώργου Γάββαρη, για να νιώσει και να καταλάβει κανείς τον όμορφο κόσμο της ποίησης στον οποίο μας οδηγεί:
ΑΝΟΙΞΗ ΣΤΗ ΣΠΑΡΤΗ
Όταν ήταν παιδί
καραβάκι χάρτινο
σ’ αυλάκια έριχνε ποτιστικά.
Τ’ ακολουθούσε με τον αστρολάβο.
Σαν έφτανε στα ριζά της πορτοκαλιάς
εκείνη τίναζε ανθούς
για να μοσχομυρίσει το ταξίδι του.
Τώρα τα βράδια
με τη μελαγχολική ηρεμία
του μοναχικού ανθρώπου
βγάζει μια χάρτινη βαρκούλα
απ’ την τσέπη
λέξεις
την ρίχνει
στο τρικυμισμένο του μυαλό
και συνεχίζει το ταξίδι.
Τα ποιήματα συνοδεύονται από εξαιρετικές εικόνες, τις οποίες φιλοτέχνησε ο Ζωγράφος-Χαράκτης και Αγιογράφος Γιάννης Στεφανάκις, εικόνες που συνομιλούν, με τρόπο μοναδικό, με τα ποιήματα της συλλογής και οπτικοποιούν το βαθύτερο νόημα και περιεχόμενό τους. Την άψογη φιλολογική επιμέλεια της συλλογής έκανε, για μια ακόμα φορά, η Φιλόλογος-Συγγραφέας και Ποιήτρια, Φωτεινή Βασιλοπούλου. Ο ποιητής αφιερώνει τη νέα του συλλογή στους Παναγιώτη Γάββαρη και Φωτεινή Βασιλοπούλου.
Ευχόμαστε, η νέα ποιητική συλλογή του Γιώργου Γάββαρη: «Ακούω ήχους να θερίζουν», να έχει την ανάλογη με την πνευματική της αξία υψηλή αναγνώριση, από εκείνους που ακόμα διαβάζουν και κατανοούν την ποίηση, από εκείνους που στις γιορτές των Χριστουγέννων και της Πρωτοχρονιάς, επιθυμούν να κάνουν ένα δώρο ξεχωριστό.
ΜΑΡΤΥΡΙΟ
Σου διάλεξα μεταξωτό
που υφαίνουνε στο μοναστήρι
χέρια από χάδι στερημένα
να το φοράς
όταν πατάς στον ύπνο μου
ν’ ακούω το θρόισμά του
κι όταν γλιστράς σε άλλα όνειρα
σαν φίδι
ν’ αφήνεις το πουκάμισο
μαρτύριο.
