Δεν με ένοιαξε και πολύ όταν εφαρμόστηκε επ’ αόριστο η καραντίνα. Θυμήθηκα την εποχή –χειμώνας ήταν και τότε- που με άφησε η γυναίκα μου και κλείστηκα στο σπίτι αρκετούς μήνες προσπαθώντας να αποφύγω τις ενοχλητικές ερωτήσεις των κοινών μας φίλων. Μπορώ μάλιστα να πω πως αυτός ήταν ο λόγος της τότε απομόνωσής μου παρά η στενοχώρια από τον χωρισμό. Είχα φροντίσει από τότε λοιπόν να εφοδιαστώ με όλα τα συνδρομητικά κανάλια, είδα ατέλειωτες σειρές και ταινίες [με ιδιαίτερη προτίμηση στις πολεμικές και αστυνομικές, με εκνεύριζαν και με ανακάτευαν οι ερωτικές και κοινωνικές] και η μόνη μου έξοδος, αναγκαίο κακό, ήταν για να πάω στη δουλειά μου. Η διατροφή μου γινόταν αποκλειστικά με το τηλέφωνο, μπορούσα να παραγγείλω ότι ήθελα χωρίς να έχω τη γκρίνια της γυναίκας μου περί ανθυγιεινών φαγητών και δεν ήμουν υποχρεωμένος να βγαίνω στο μπαλκόνι για να καπνίζω.
Φέτος όμως, έγινε ένα βήμα παραπέρα, η καθολική καραντίνα με είχε απαλλάξει με το χαρτί του νόμου απ’ το πήγαιν’ έλα της δουλειάς μου -δούλευα πλέον λίγες ώρες απ’ το σπίτι- κι έτσι μπορούσα να απολαύσω στην απέραντη ησυχία του μεγάλου διαμερίσματος την απόλυτη μοναξιά μου. Χρειάστηκα κάποια επί πλέον εφόδια, όπως αντισηπτικά κι απολυμαντικά για να καθαρίζω όλες τις διαδικτυακές μου παραγγελίες, τα φαγητά και τα ψώνια από το σούπερ μάρκετ κι ότι έφερναν στο σπίτι. Ψώνισα τότε καταπληκτικά ρούχα και παπούτσια, άλλαξα κάποια έπιπλα και σερβίτσια, χωρίς τις επώδυνες διαπραγματεύσεις με τη γυναίκα μου, όλα στις καλύτερες τιμές χωρίς παζάρια και προστριβές με τους πωλητές.
Έπρεπε να είμαι έτοιμος για τα πάντα, για αναπάντεχες επισκέψεις, ακόμα και για αιφνίδια έξοδο από το σπίτι.
Οι πρώτες εβδομάδες πέρασαν υπέροχα, τα είχα οργανώσει όλα καταργώντας κάθε ωράριο, κοιμόμουν και ξυπνούσα όποτε ήθελα, σταμάτησα να αρρωσταίνω, -πυρετός και αλλεργίες είχαν εκλείψει- μόνο κάποιες μικροενοχλήσεις είχα στα πόδια και στη μέση, αλλά έκανα ειδικές ασκήσεις που ξεσήκωσα από τον υπολογιστή και υποχώρησαν στο τέλεια οργανωμένο γυμναστήριό μου, υπήρχε άπλετος χρόνος να ασχοληθώ με ότι η προηγούμενη ρουτίνα μου είχε απαγορέψει. Διάβασα λοιπόν όλα τα βιβλία που δεν είχα προλάβει να ανοίξω και είδα όλες τις ταινίες. Ύστερα αποφάσισα να μαστορέψω λιγάκι. Πήρα διαδικτυακά όλες τις πληροφορίες που ήθελα και άρχισα να βάφω στο σπίτι τοίχους και κάγκελα. Επιδιόρθωνα με τον ίδιο τρόπο κάθε ζημιά, συμπλήρωνα κάθε μου έλλειψη εξαρτώμενος αποκλειστικά από τα χέρια μου και το διαδίκτυο. Το τηλέφωνο βέβαια δεν σταμάτησε να χτυπάει, απαντούσα –ας είναι καλά η αναγνώριση κλήσης – μόνο στη μητέρα μου κι αυτό γιατί μένει κι αυτή μόνη της και έπρεπε να την έχω στο νου μου.
Τους επόμενους μήνες δεν είχα πολλά να κάνω, είχα βάψει τα πάντα, είχα τελειώσει όλες τις επισκευές και επιδόθηκα στην συγγραφή. Έγραψα πρώτα για τα οφέλη της απομόνωσης και την σοφία των ερημιτών, ύστερα για ιστορικά θέματα –είχα πλέον γίνει αυθεντία – αλλά και για την διπροσωπία της διπλωματίας. Μπορούσα μετά από τόσο διάβασμα και διαδίκτυο να βλέπω πιο καθαρά και ήταν καιρός να μεταδώσω αυτή τη γνώση και σε όλους τους φίλους στο φέισμπουκ.
Εμπεριστατωμένες μελέτες μου δημοσιεύτηκαν τότε περί διεθνών συνωμοσιών και χειραγώγησης των λαών. Αυτό απογείωσε την δημοτικότητά μου στον κυβερνοχώρο, έκανα χιλιάδες φίλους που με παρότρυναν να προχωρήσω στην ίδρυση κόμματος για να πολεμήσω το κατεστημένο.
Το πρώτο πρόβλημα παρουσιάστηκε μετά από δύο χρόνια. Είχα εξαντλήσει όλα όσα είχα ασχοληθεί και δυσκολευόμουν να βρω νέα ενδιαφέροντα. Ένας περίεργος πονοκέφαλος είχε εγκατασταθεί που δεν υποχωρούσε ούτε με παυσίπονα. Το θερμόμετρο παρ’ όλη την έντονη ενόχληση έδειχνε πολύ χαμηλή θερμοκρασία, αρκετά χαμηλότερη από την φυσιολογική. Προσπάθησα τότε να αφουγκραστώ τον καρπό μου, για να αποκλείσω την περίπτωση βλάβης αλλά δεν μπορούσα να βρω το σφυγμό.
Στην αρχή υπέθεσα ότι δεν ακουμπάω σωστά το δάχτυλο στην φλέβα και αγόρασα μια έγκυρη συσκευή πολλαπλών λειτουργιών που μετρούσε και τους παλμούς. Η πίεσή μου ήταν αρκετά κάτω από το κανονικό και οι σφυγμοί μηδενικοί!
Τότε για πρώτη φορά ανησύχησα. Ξαναέβαζα το χέρι στο στήθος… Τίποτα. Ανεβοκατέβαινα τις σκάλες στο σπίτι… Τίποτα. Αναγκάστηκα να βγαίνω τα ήσυχα μεσάνυχτα για τρέξιμο στους γύρω δρόμους… Τίποτα! Ξεκίνησα διατροφή και έντονη γυμναστική, για να τονώσω το ενδιαφέρον μου πήρα προτζέκτορα με την υψηλότερη ανάλυση, άλλαξα γκαρνταρόμπα, αυτοκίνητο, βρήκα γραφείο γνωριμιών που έστελνε κοπέλες με ημερήσια μοριακά τεστ. Καμία πρόοδος.
Επιμένω ιντερνετικά, δραματικές ταινίες, ντοκυμαντέρ για τον τρίτο κόσμο και την πείνα των παιδιών, ατέλειωτες ειδήσεις για τις συμφορές του κόσμου, τα ίδια.
Διακομίστηκα στους ειδικούς, στηθοσκόπια, αξονικές, καρδιογράφημα και στεφανιογραφία, είμαι μια χαρά, η καρδιά λειτουργεί άψογα, μα εγώ, εξακολουθώ να μη νιώθω κανένα χτύπο. Συνιστάται λέει, η αλλαγή παραστάσεων. Δοκίμασα λοιπόν ταξίδια -είχα τον τρόπο μου να εξασφαλίζω εύκολα τις άδειες- σε μακρινές χώρες, μουσεία, αρχαιολογικούς χώρους κι άλλα αξιοθέατα, ακρογιαλιές και ηλιοβασιλέματα, ξυπόλυτους περιπάτους στην άμμο, πορείες σε πυκνά δάση με τις συμφωνίες εξωτικών πουλιών και την υπόκρουση τρεχούμενων νερών.
Τα ίδια. Δεν νιώθω τίποτα.
Διακομίστηκα εκ νέου, αυτήν την φορά στον ειδήμονα ψυχίατρο. Πίσω από ένα τεράστιο γραφείο με λίγα έγγραφα και άπειρες οικογενειακές κορνίζες με απεικόνιση παιδιών σε κάθε ηλικία, καθόταν ένα νευρικό εξαντλημένο ανθρωπάκι με τεράστια γυαλιά, αεικίνητα σκελετωμένα δάχτυλα και καταφαγωμένα νύχια. Παρ’ όλη την κακομοίρικη κατάστασή του, είχε ένα ενοχλητικά χαζό χιούμορ που το συνόδευε μ’ ένα ηλίθιο ξεκαρδιστικό γέλιο. Αφού κατέγραψε κάθε λέξη από την πολύωρη συνέντευξη -με έκανε φύλλο και φτερό- ζήτησε λίγες ημέρες για να μελετήσει την περίπτωσή μου κι επιτέλους αποφάνθηκε:
«Βαριά περίπτωση οικόσιτου συμπλέγματος και αγοραφοβικής αυταρέσκειας. Η υπερβολική κατανάλωση τηλεοπτικών και διαδικτυακών καταποτιών σε συνδυασμό με την αύξηση της κτήσης [κατοχής] και την δεδομένη αθηρωματική αναισθησία, οδηγεί στην θρόμβωση της στεφανιαίας αισθητήριας και δη ερωτογόνου αρτηρίας, εξ ου και η εφίδρωση και τάση προς έμετο κατά την παρακολούθηση των τρυφερών σκηνών της τηλοψίας… Δεν αιτιάται ο εγκλεισμός αλλά -κυρίως- ο χαρακτήρας και η ροπή του προς την ‘’εγωιστική απομόνωση’’. Ο απεγκλωβισμός απ’ αυτήν την κατάσταση είναι μια πολύπλοκη διαδικασία και απαιτεί μεγάλη προσήλωση. Αρχικά πρέπει να δημιουργήσετε ένα φανταστικό και συνειδησιακό, συνομιλητή-εξομολογητή και θα πρέπει μ’ αυτόν να ξετυλίγετε κάθε ζήτημα που σας απασχολεί. Μέσω της αυτοανάλυσης θα σκέφεται για εσάς και θα σας φανερώνει -πάντα μετά από ατέλειωτη συζήτηση- τη πηγή των αληθινών ενδιαφερόντων που μπορούν να αναβαθμίσουν τη στιγμή και τη μέρα σας. Θα ανακαλεί στη μνήμη τις σπουδαιότερες χαρές και λύπες, επαναφέροντας τα αντίστοιχα βιωμένα συναισθήματα μέχρι σιγά σιγά επανέλθει η αυτοματοποίησή τους.
Τώρα στο θέμα των δύσκολων στιγμών, στην δική σας περίπτωση πρέπει να προσπαθήσουμε περισσότερο γιατί το υποσυνείδητο έχει αποκλείσει από την καθημερινότητά σας κάθε τι ‘’δύσκολο’’και ‘’δυσάρεστο’’. Εδώ εστιάζεται το πρόβλημά σας γιατί μόνο μέσω προβληματικών και ανεπιθύμητων καταστάσεων αξιολογούνται σωστά οι ευχάριστες στιγμές. Τα λυμένα προβλήματα κάνουν τις αχτίδες του ήλιου πιο λαμπερές, τα μαύρα σύννεφα κρύβουν τις επόμενες αιθρίες. Αποφεύγατε παραδείγματος χάριν πάντα με την πρώην σύζυγό σας [τον συνομιλητή σας για τόσα χρόνια] να κάνετε αυτή την κουβέντα, επιλέγοντας την επ’αόριστο αναβολή. Τα παιδιά που ήθελε τόσο πολύ η γυναίκα σας και θα μπορούσαν να είναι ζωτική πηγή, δεν ήταν ο λόγος που σας άφησε αλλά το γεγονός ότι έβλεπε καθαρά ότι δεν είχατε την απαραίτητη προσήλωση σ΄αυτήν, στα προβλήματά της ούτε σ’ αυτά των φίλων σας. Αλλά επαναλαμβάνω, η περίπτωσή σας δυσκολεύει λόγω της ‘’αθηρωματικής αναισθησίας’’ που είναι άρρηκτα συνδεδεμένη με την απαθή αδιαφορία. Ο χαρακτήρας χτίζεται από τα γονίδια,την ανατροφή, τις περιβαλλοντικές επιρροές και τα βιώματα. Επειδή τα γονίδια είναι άρρηκτα, μπορούμε να επέμβουμε στα υπόλοιπα. Οι επιρροές που ασκούν οι γονείς είναι σημαντικές, τα κακομαθημένα παιδιά συνήθως αποστασιοποιούνται από τις ανεπιθύμητες υποχρεώσεις, αλλά κι αυτό μπορεί να ξεπεραστεί από έναν καλό σύντροφο ή φίλο, που βεβαίως εσείς φροντίσατε να απομακρύνετε μαζί με το ωφέλιμο άγχος, δηλαδή την πίεση και τον φόβο για τους άλλους, κρατώντας μόνο μια έντονη ανησυχία για τον εαυτό σας.
Αυτά για πρώτη φάση της θεραπείας…» και συνέχισε γράφοντας τη συνταγή:
1.Στατίνες φιλιών σε σιρόπι.
Χίλια φιλιαγκράμ τέσσερις- πέντε φορές την ημέρα.
2.Ένα τουλάχιστον ευήλιο όνειρο πριν τον ύπνο με ανοιχτά τα μάτια. Συνιστάται το ταυτόχρονο κράτημα του χεριού του συντρόφου σας.
3.Τραγούδι στο μπάνιο -και όχι μόνο-. Συνιστώνται τα βαριά ερωτικά λαικά.
4.Λίγο αλκοόλ μέρα παρά μέρα ή τουλάχιστον δύο φορές τη βδομάδα με την παρέα σας, πάντα συνοδεία ασμάτων.
5.Υποχρεωτικός επανέλεγχος κάθε δέκα μέρες και επαναπροσδιορισμός της θεραπείας προς αποφυγή του ουδέτερου τρόπου επικοινωνίας [ρουτίνα] που αδρανοποιεί τα αισθητήρια όργανα.
Η καραντίνα ήταν μόνο η αφορμή για να κουλουριαστείτε στον αγαπημένο εαυτό σας, μπορώ να πω μάλιστα πως έχετε το αντίρροπο πρόβλημα με το δικό μου…» είπε ο γιατρούλης και κατάπιε μαζί δύο συν δύο βενζοδιαζεπίνες.
