Οι πτήσεις στα υπερκόσμια και οι μελαγχολικές πεδιάδες.

‘’Περνάει η ζωή μαδώντας ίσκιους από κυπαρρίσια’’ λέει ο Σεφέρης

αλλά εδώ, σαμπάνιες εκπωματίζονται, αφροί τρέχουν σε κρυστάλλινα ποτήρια, βραδιές

κατάνυξης συμβάλλουν ώστε να βρει η ουτοπία έδαφος. Εσωτερικά, παλίμψηστα τοπία,

τραγουδούν με τον απλό κι ανεπιτήδευτο τρόπο ενός παιδιού. Ρωγμές απ’ όπου

κρυφοκοιτάμε τον παράδεισο, μας δίνουν εν σμικρώ το σύμπαν. Μοναχικά φώτα στο

σκοτάδι φέγγουν την απόλυτη, την ανέγγιχτη ομορφιά: ο καλεστικός ουρανός αγκαλιάζει

τους φυγόδικους ερωτευμένους, τα φυλλοβόλα δένδρα απαντούν στα μεγάλα ερωτήματα, η

τύρβη των τοπίων θολώνει τα μηνύματα απ’ τα έγκατα.

Το ίδιο συναίσθημα, το ίδιο παιδικό σκίρτημα μας γνέφει φιλικά, σαν τότε που

διαμορφώθηκαν όλοι οι προσωπικοί μύθοι:  Η συν- αίσθηση του φυσικού με το μεταφυσικό,

αποκαλύπτει την αλφαβήτα ενός άλλου κόσμου.

Ανατροπές, αντικαταστάσεις, παραδοξολογίες με συνέπεια και συνέχεια,το πνεύμα και η

ύλη χωρίς χάσμα μεταξύ τους. Τομή βαθιά το απροσδόκητο οξυγόνο της μαγείας. Σε κάθε

λέξη και εικόνα, αναγνωρίζουμε την ταυτότητά μας, ακόμη και σ’ αυτά που πρώτη φορά

συναντάμε.

Η επί τα χείρω μεταβολή των πάντων, λέει η Ανθούλα Δανιήλ,  είναι το σκοτεινό μάτι που

μας κοιτάζει. Οι μηχανισμοί του ονείρου είναι το μέγα, το πρώτο αγαθό· κρύπτουν κι

αποκαλύπτουν τη μόνη αθανασία που θα μπορούσαμε να ελπίζουμε. Σκοτεινή και  η μοίρα

 του ποιητή, ο χρησμός του δάσους και της θάλασσας μήνυμα από το άγνωστο σύμπαν. Κι

αυτός, κοιμώμενος ‘’ο μισός έξω απ’ τον ύπνο,’’ λυτός στη Θεία ωδή της Σειρήνας, γίνεται

έρμαιο της Αλήθειας της και των γαμψών νυχιών της. Εφήμερη πεταλούδα, πιάνει τον ήλιο

 απ’ τα φτερά, αναπτύσσει το ακαριαίο και συμπτύσσει το ατέρμον. Χαμηλώνει τ’ αστέρια

 και συγγενεύει μαζί τους.

‘’Η διαδρομή αυτή δεν έχει τέλος’’ λέει ο Εμπειρίκος, ‘’είναι μια ιδιωτική οδός που βγάζει

παντού, στα ωραία, στα γλυκά και στα στυφά του κήπου.’’

Τα περιλαμβάνει όλα στις ‘’συνεικόνες’’ του ο δημιουργός, πτήσεις στα υπερκόσμια και

 μελαγχολικές πεδιάδες φωτίζονται πάνω σε μια χειμωνιάτικη αχτίδα, μέσα στη διαύγεια του

φωτός. Το γυμνό του σώμα γίνεται  γέφυρα για να περάσει στο πέραν, στην αντιστροφή,

στην απόλυτη διαφάνεια, στο μυστήριο και στην αλήθεια· πάντα κοντοστέκεται και

 κρυφοκοιτάζει τον παράδεισο.

 ‘’Ο χρόνος είναι γλύπτης των ανθρώπων παράφορος’’, λέει ο ποιητής

παράφορη όμως και η ατμόσφαιρα- αντίδοτο των ποιητικών και καλλιτεχνικών περιπετειών

της Ανθούλας Δανιήλ που, αισιόδοξη κι ενθουσιαστική, αναδημιουργεί το σύμπαν φέροντας

το δισκοπότηρο του Κάλλους. Ξεπερνώντας το θεωρητικό επίπεδο φιλολογίας και

φιλοσοφίας, κορυφαία κριτικός λογοτεχνίας, τέχνης και θεάτρου, συντονίζει την

 ‘’υλοποιημένη θεωρία’’, την θεωρία και την πράξη δηλαδή, επικεντρώνοντας

 στην Ηλιακή Μεταφυσική, αρχή και τέλος κάθε αποκαλυπτικού φαινομένου, που επιτρέπει

να βλέπεις ταυτόχρονα μέσα από την ύλη και μέσα απ’ την ψυχή.

Με το οξύτατα ανεπτυγμένο καλλιτεχνικό της ένστικτο αλλά και την τολμηρή αισθητική της

 συνείδηση, επανασυνδέει το εγώ με την οπτική πραγματικότητα του αντικειμενικού κόσμου,

τη συνείδηση με το υποσυνείδητο.

Ερωτοτροπεί με τα γνωρίσματα νέων τεχνών και τεχνοτροπιών, ανιχνεύει την αλληλοσύδεση

των δημιουργιών βρίσκοντας πάντα τις συνεκτικές γραμμές με την παράδοση.

Έτσι ξεκλειδώνει τους σιβυλλικούς, πολυδαίδαλους συλλογισμούς των δημιουργών, τις

διαρκώς μεταβλητές κατευθύνσεις και τον αναπροσανατολισμό τους, συνταιριάζοντας

δηλαδή την υποκειμενική διάθεση [τα άγνωστα στρώματα του εσωτερικού κόσμου] με το

ποιητικό αντικείμενο.

Ο Βασίλης Παπαβασιλείου είναι ποιητής