ΕΤΟΥΤΗ  ΤΗ  ΣΥΝΗΘΕΙΑ

Ετούτη τη συνήθεια την είχε από παιδάκι:   

Να ‘ρχεται στο δωμάτιο κάθε πρωί για λίγο. 

Εκεί την επερίμενα σα μια ηλιαχτίδα ελπίδας.

«Καλή σου μέρα» μου ‘λεγε «γλυκέ μου πατερούλη!»

 Τότε την πένα μού ‘παιρνε, άνοιγε τα βιβλία,

 Κάθονταν στο κρεβάτι μου, πείραζε τα χαρτιά μου

 Και γέλαγε∙ μα έξαφνα έφευγε σαν πουλάκι.

                                                             *

 Τότε κι εγώ ξανάπιανα, με πιο ελαφρύ κεφάλι,

 Το έργο αυτό που δούλευα, ενώ μες στα γραφτά μου

 Τρελά αραβουργήματα, πού ‘ χε αυτή χαράξει,

 Ξεχώριζα, μα και πολλές λευκές σελίδες πού ‘χαν

 Ta παιδικά χεράκια της παίζοντας τσαλακώσει.

 Μέσα σ’ αυτές – δεν ξέρω πώς – γλιστρούσαν τέλειοι στίχοι.

  Είχε αγάπη στο Θεό, στ’ αστέρια, στα λουλούδια

  Και ήδη πνεύμα ήτανε προτού γίνει γυναίκα.

  Θα ‘λεγα τούτη η ζωή χαρούμενη πως ήταν!

   Μα τώρα που αυτή δε ζει και το δωμάτιο άδειο…

   Αλίμονο! Σαν τι θεός με φθόνησε ,τον μαύρο!

                                            ——- * ——-

   ΗΜΟΥΝ  ΣΑΝ  ΤΡΕΛΟΣ

   Μου φαίνεται σαν όνειρο φριχτό,

   Πως δεν μπορούσε αυτό να μου το κάνει,

    Πως την ακώ στην κάμαρα σαν πρώτα

    Και δεν μπορεί να έχει πια πεθάνει.

    Και τώρα θα τη δω να βγει απ’ την πόρτα!

                                                             *

     Πόσες φορές, αλήθεια, είναι που είπα:

     Σωπάστε! Αυτή ‘ναι! Να, η μιλιά της!

      Ακούστε τη!  Να, το κλειδί της είναι !

      Σταθείτε! Έρχεται! Τα βήματά της!

      Γιατί στο σπίτι μέσα κάπου είναι!