Έχει βραδιάσει εδώ και ώρα. Τι κρύα νύχτα κι αυτή! Πάλι καλά που η Ναταλία είναι σπίτι σήμερα, κι έτσι δεν χρειάζεται να ανησυχώ για αυτήν, κι ούτε να κρυώνω περιμένοντάς την, αφού έχει ήδη ανάψει το τζάκι. Τώρα που έχω ξαπλώσει μπροστά στη φωτιά, κι εκείνη νομίζει ότι κοιμάμαι, το μυαλό μου βρίσκεται σε μιαν άλλη (εξίσου, αν όχι και περισσότερο,) κρύα νύχτα.
Καθόμουν ήρεμη στην άκρη της πλατείας και σκεφτόμουν ότι πρέπει να βρω κάτι να φάω, όταν άκουσα κάποια βήματα να τραντάζουν τη γη και ολοένα να πλησιάζουν. Γύρισα απότομα το κεφάλι μου και την είδα τη στιγμή ακριβώς που σταμάτησε να περπατάει, και κάθισε σε ένα παγκάκι κοντά μου. Αυτή δεν φάνηκε να με πρόσεξε κι έτσι μπορούσα να καθίσω λίγο εκεί και να την παρακολουθήσω… Την έβλεπα που έτρεμε και ήθελα να την πλησιάσω και να της πω για τότε που έτρεμα κι εγώ από το φόβο μου, όταν ήμουν εγκλωβισμένη σε ένα αυτοκίνητο. Βέβαια εκείνη έτρεμε μια παγωμένη χειμωνιάτικη νύχτα, ενώ εγώ ένα πολύ ζεστό καλοκαιρινό μεσημέρι‧ ίσως να υπήρχε διαφορά. Κι όμως, μου έδινε την εντύπωση πως ήταν κι αυτή φοβισμένη, ή πάντως στενοχωρημένη.
Τότε, όταν την είδα να τρέμει, θυμήθηκα εκείνο το μεσημέρι στο αυτοκίνητο… Φώναζα απελπισμένα για βοήθεια, αλλά κανείς δεν φαινόταν να μου δίνει σημασία. Δεν ξέρω καν αν με άκουγαν ή ακόμα και αν υπήρχε κανείς εκεί γύρω. Δεν το έμαθα ποτέ. Κατάφερα μόνη, μετά από πολλή προσπάθεια, να απεγκλωβιστώ και να φύγω. Από τότε δεν είχα πλησιάσει ξανά αυτοκίνητο.
Αλλά και τους ανθρώπους με δυσκολία τους πλησίαζα. Οι περισσότεροι με έδιωχναν με αγένεια. Από πολλούς έχω μάλιστα κινδυνέψει. Όσοι δεν με έδιωχναν αδιαφορούσαν εντελώς, σαν να μην υπήρχα, σαν να μην βρισκόμουν εκεί μπροστά τους και να τους μιλούσα, σπάνια θα γυρνούσαν λίγο να με δουν ή να μου πουν κάποια λέξη. Γι’ αυτό δίσταζα και με την Ναταλία. Δεν ήξερα πώς να συμπεριφερθώ. Ίσως δεν έπρεπε να ασχοληθώ καθόλου, ή ίσως έπρεπε να φύγω γρήγορα για να προστατέψω εμένα. Όμως ήθελα να τη βοηθήσω. Είδα το πρόσωπό της να γυαλίζει. Ήταν από τα δάκρυα που το είχαν υγράνει τόσο, ώστε το φως από τις λάμπες καθρεφτιζόταν πάνω του. Έπρεπε να τη βοηθήσω.
Ξεκίνησα, λοιπόν, να την πλησιάζω δισταχτικά. Κάθε μου βήμα ήταν αργό κι χρειαζόταν αρκετό χρόνο για να ολοκληρωθεί. Εκείνη έστρεψε το κεφάλι της και μου είπε κάπως ανόρεχτα, αλλά όχι επιθετικά: «τι θες τώρα κι εσύ μωρέ;» και τότε κοντοστάθηκα. Σκέφτηκα να φύγω, αλλά έσπευσε να προσθέσει με πολύ διαφορετικό ύφος, ένα ύφος σαν αυτό που έχουν οι νοσοκόμες συνήθως, ή και οι δασκάλες κάποιες φορές: «για να σε δω: είσαι στενοχωρημένη ή είναι η ιδέα μου». Αν μπορούσα να μιλήσω θα της έλεγα πως προφανώς και ήταν η ιδέα της, γιατί απλούστατα καθρέφτιζε σε μένα τον εαυτό της. Τι λόγο είχα να ήμουν στενοχωρημένη εγώ, μαθημένη στα δύσκολα εδώ και καιρό;
Πάντως η Ναταλία σιγά-σιγά ηρέμησε και προσπάθησε να ηρεμήσει κι εμένα. Τα δάκρυα σταμάτησαν να κυλούν από τα μάτια της. Σε λίγο, μου είπε «Αφού σε βρήκα σήμερα, θα σε φωνάζω Αναστασία, ή και Τασία για συντομία. Έλα, τώρα, πάμε σπίτι». Κατευθείαν μου μίλησε με λέξεις, πότε δεν μου είπε το κοινότοπο “ψιτ”, γρήγορα μου έδωσε όνομα, άρα και ταυτότητα, ξεχώριζα και ξεχωρίζω από τους άλλους. Δεν είμαι μια γάτα‧ είμαι η Τασία. Μοιραζόμαστε το μικρό της διαμέρισμα στα Πετράλωνα, και κάποιες μέρες –και κυρίως νύχτες– τις περνάμε μαζί, κάποιες φορές είμαι μόνη μου… Σήμερα, όπως ήδη σας είπα, η Ναταλία είναι σπίτι από νωρίς κι εγώ ζεσταίνομαι μπροστά στη φωτιά. Πλέον, νομίζω πως είμαστε κι οι δυο περισσότερο ευτυχισμένες. Δεν ξέρω, πάντως σίγουρα, έχουμε πολύ καιρό να κλάψουμε και δεν τρέμουμε πια.
Βιογραφικό:
Η Γεωργία Λαλιώτη γεννήθηκε το 1999 στην Πάτρα, όπου και μεγάλωσε. Είναι απόφοιτος του τμήματος Φιλολογίας. Λατρεύει την τέχνη (θέατρο, λογοτεχνία, μουσική, ζωγραφική). Έχει εκπονήσει πτυχιακή: Η φτώχεια στα αθηναϊκά διηγήματα του Παπαδιαμάντη, και πειραματίζεται με τη λογοτεχνία.
