Κι ήρθε ξανά ο Μάης με τα μάγια του,

ο «Λούλουδος», ο «Πράσινος», ο «Τριανταφυλλάς,

ο πρώτος μήνας δίχως ρω,

                    ο μυροβόλος μήνας

όπου η φύση η ολοπράσινη ηδονικά σπαργά

κι ερωτικά την αναγέννησή της άδει.

Καταπώς λένε, την Πρωτομαγιά, όλοι οι ανθοί, κάθε φυτό,

ακόμη και το ταπεινό το χορταράκι,

                   ετούτος ο φτωχούλης του Θεού,

που την ημέρα αυτή τάπητας μαλακός πάνω στη γης απλώνεται,

έχει δυνάμεις μαγικές, της γονιμότητας, του πλούσιου καρπίσματος.

Στην πόρτα του σπιτιού μου και φέτος

                  της ανάστασης το μαγιοστέφανο θε να κρεμάσω,

με μαργαρίτες του αγρού κίτρινες και λευκές,

μαβιές βιολέτες και κλαράκια φουντωμένα,

κρίνους και μυρωμένα τριαντάφυλλα.

Θα το κοιτώ, με τα λουλούδια του θε να μιλώ,

θε να του τραγουδώ το « Τώρα Μαγιά, τώρα δροσιά, τώρα το καλοκαίρι»,

και ξαφνικά!, μέσ’ από τα ανθινά κλαδάκια του, νά!,

               τον Ζαφείρη του λαού να ανασταίνεται θα δω,

τον θάνατο της βλάστησης και του καιρού μου το θανατικό αυτός πατήσας.

Και τότε η πίστη θα φτεροκοπήσει μέσα μου,

εαρινή, ηλιόφωτη, πολύχρωμη,                   

                       ότι ο Μάιος, ο Χρυσομάης,

την οργισμένη, πληγωμένη φύση από τον άνθρωπο θα τηνε γαληνέψει

και στων ανθρώπων τις καρδιές ξανά την άνθηση θα φέρει

και της ζωής την ανεκλάλητη χαρά.

                                         Γένοιτο

                  (Πρωτομαγιά 2020 ‒  Μέρες Κορωνοϊού)