Ο ΠΙΕΡΟΤΟΣ

Με κουπιά ο πιερότος διασχίζει τη νύχτα

φοράει λευκά

τα δάχτυλα φέγγουν

τρυπάν το σκοτάδι.

Το φεγγάρι ασημένιο στόμα του λέει

«μη ξοδέψεις άλλη ψυχή,

άλλο γράμμα βγαλμένο απ’ τα σπλάχνα της σάρκας σου,

ζήσε όπως όλοι οι άλλοι».

Εκείνος πετά την καρδιά του

στο τάσι του φεγγαριού

και απ’ το αίμα γεννιέται ένα ποίημα.

ΣΕ ΠΕΡΙΜΕΝΩ

Τραπέζι δύο πολυθρόνες

βάζω λευκό τραπεζομάντηλο

κάθομαι στο μπαλκόνι

στραμμένη προς τα μέσα,

συμβαίνω λίγο και αργά

σε περιμένω,

αργείς και μοιάζει το κορμί τσαλακωμένο εισιτήριο,

τα μάτια σύντομα απογεύματα,

τα χέρια σε κρατάνε νοερά,

κοιτάζω έξω

γκρίζα βεντάλια περιστέρια

που έπειτα χάνονται.