I. ΤΑ ΔΑΧΤΥΛΑ

Τα μαύρα μαλλιά της σκεπάζουν το πρόσωπο

τα βάτα της λίμνης στοιχειώνει η οργή

η πανσέληνος αναταράζει τα πεύκα,

επιστρέφει απ’ το μέλλον νεκρή, βιασμένη

η λευκή της ψυχή λαχανιάζει σα σύννεφο

και τα δάχτυλα γαντζωμένα στη νύχτα

γεννάν απορία, γεννιούνται ανύπαρκτα

τα φοράει κάθε κόρη της για να σπρώχνει τη μνήμη μπροστά.

II. Η ΜΝΗΜΗ

Η μνήμη γίνεται τούλι λευκό

σέρνεται πίσω απ’ τις κόρες της σαν υπόσχεση

απόηχος μη διακριτός απ’ τον ήχο,

ανακαλούνε τα αστέρια, το κρυμμένο φεγγάρι

τον θάμνο στην άκρη της πόλης

που έχει γίνει το σώμα της,

δεν παντρεύονται, δεν γεννάνε

στα τακούνια τους γκρεμισμένος ο αγίνωτος χρόνος,

χορεύουν σαν αέρας μέσα στη νύχτα

γίνονται μία.

III. ΠΕΜΠΤΗ ΕΠΟΧΗ

Εκείνη κατεβαίνει τη σκάλα στο μέλλον

κάθε σκαλί και μια λέξη

κάθε λέξη γυμνή δίχως βλέμμα και ύλη

μόνο χέρια που αγγίζουν,

σε κοιτάζει απόκοσμη, τη διαπερνάει το φως

με τα χρόνια της πίσω σκαλοπάτια ανείπωτα,

γυναίκα πέμπτη εποχή.