Ένα ταξίδι από τον Ηρόδοτο έως τον Τίμαιο, του ύστερου Πλάτωνα, στις μέρες μας, μπορεί να αντιστοιχηθεί με ένα βιβλίο ποιητικής έκφρασης· ένα ταξίδι συναισθημάτων, στοχασμών και ζωγραφικής απεικόνισης που μαγεύει την ύπαρξή μας. Μπορούμε να δούμε το βιβλίο Ινδικοπλεύστηςτου Γιώργου Βέη (2017) σαν μια πορεία από την ιστορία μέχρι την υλική μεταφυσική (ελπίζω να μην ξαφνιάζει ο όρος), δηλαδή σαν μια κύκλωση του αισθήματος και του στοχασμού από την σαγήνη του μυστικού ήχου των σειρήνων-τοπίων του ινδονησιακού αρχιπελάγους. Αν ο τίτλος Ινδικοπλεύστης μάς καλεί στο ταξίδι του μεταχριστιανικού Οδυσσέα, η επανάληψή του από τον ποιητή Γιώργο Βέη στο νέο του ταξιδιωτικό βιβλίο, μας προτείνει την απώλεια του Δυτικού μας εαυτού και της κάθαρσής του, πριν αξιωθούμε την περιπέτεια της απόλαυσης των τελετών εξιλασμού και των συμβολικών φετίχ μιας αισθηματικής γεωγραφίας των ασιατικών τοπίων.
Η συμμετοχή του αναγνώστη του Ινδικοπλεύστη δεν είναι εύκολη· απαιτεί αρκετή αναμέτρηση με την ποίηση, με την εκφορά μιας γλώσσας ελάχιστα χρηστικής και προσβλέπουσας στην ακραία αισθητική κυριολεξία. Θέλω να αποφύγω την λέξη μύηση, παρ’ ότι αυτή μπορούμε να την γευτούμε, γιατί μας δίνεται απλόχερα από το ίδιο το περιεχόμενο του βιβλίου, όταν βρεθούμε στην οδό της απολαυστικής ανάγνωσης. Μύηση, λοιπόν, ως ανάγνωση είναι μια πρόκληση τόσο στο κράτος της λογικής μας συγκρότησης όσο και της υπερβατικής μας φαντασίας, για να μην πούμε ότι υπάρχει και μια άλλη πλευρά, που είναι στο σημερινό περιβάλλον της ολοένα αναπτυσσόμενης ανεπάρκειας του αλφαβητισμού κι εδώ η μύηση είναι μια επιπλέον πρόκληση.
Παραμένει, ωστόσο, η πρόκληση του Ινδικοπλεύστη να αποκτήσουμε συνείδηση του εγώ μέσα από την θέαση του τοπίου. Από το Μπάλι, την Τζακάρτα, και, πηγαίνοντας βόρεια, μέχρι την Ινδία, την Κίνα και το Βιετνάμ και πάλι ανατολικά, στο Τόκιο, στην Αυστραλία και στους σταθμούς-στοιχειά της Νέας Υορκης και της Γερμανίας, ο Ινδικοπλεύστης του 21ου αιώνα συναντά ένα κατοικημένο τοπίο, με κενά γεμάτα από θρύλους, θρησκείες και μύθους, μαζί με τουριστικούς μακάκους, θλιβερούς ευνούχους της Ινδίας και ερωτικά μπαρ «Γλυκά χείλη».
Το βιβλίο του Γιώργου Βέη δεν μας προτείνει μια συνηθισμένη ταξιδιωτική περιπέτεια· μας δείχνει μέσα από μία στοχαστική και έντονα τοπιολογική θέαση την δοκιμασία της δυτικής οντολογίας, όταν συναντά έναν πολύ διαφορετικό τρόπο και διαφορετική αντίληψη ζωής· με άλλα λόγια, μιας ζωής χωρίς αινίγματα ή μέχρι του σημείου εκείνου όπου το βάθος της αυτογνωσίας μας μπορεί να επιβεβαιώνει την πλατωνική εικόνα του φυτού που έχει τις ρίζες του στον ουρανό.
