Αληθινή ιστορία

πάρε μαζί σου το παιδί […] / και μάθε του να μελετά τα δέντρα.

Γιώργος Σεφέρης, Μυθιστόρημα: ΙΖ΄ Αστυάναξ. Στο Ποιήματα, Αθήνα: Ίκαρος.

                 Τη φύτεψε πριν χρόνια ο πεθερός μου. Ήτανε δέντρο καρπερό. Τον Μάιο, μάς το ‘πε καθαρά: «Κουράστηκα να ζω με τις ρυτίδες μου. Αφήνομαι στον άνεμο, κι ας πέσω».Κι έπεσε. (Μία εβδομάδα ύστερα απ’ αυτόν.) Κι έσπασε. Τσακίστηκε ο κορμός της εκτός από ένα τμήμα μόνο, που έμεινε να συνδέει το σωριασμένο δέντρο με τις ρίζες του. Μάλλον μετάνιωσε για το «κουράστηκα», και έμπηξε τα νύχια της στο χώμα, για να γαντζωθεί επάνω του. Κι έτσι, γευτήκαμε κι εφέτος τους καρπούς της. Λιγάκι πιο φτενούς, μα τους γευτήκαμε!

                Τι λες; Δεν έπραξε καλύτερα αυτή απ’ τη γειτόνισσά της λεμονιά, που ξαφνικά, σιωπηλή, ένα πρωί μαράθηκε; Μα ποιον ρωτώ: Και τι να απαντήσεις; Σου έμαθε ποτέ κανείς να μελετάς τα δέντρα;