ΙΔΕ Ο ΑΝΘΡΩΠΟΣ

                                                                         (Το κατά Ιωάννην, ιθ΄ 6)

Την ώρα που η μοναξιά

σκάβει στο μέτωπό σου

στο σκοτεινό δωμάτιο

μετά τα Ωσαννά,

στον κήπο της βαθύτερής σου προσευχής,

πριν απ’ το  Γενηθήτω,

ή λίγο πριν ψελλίσεις

το Άφες αυτοίς για όσους σε σταυρώνουν,

αντιλαμβάνεσαι

την πλάνη

εκείνων που λησμόνησαν πως ήταν

και  Άνθρωπος·

κι ότι δε γίνεται Ανάσταση

χωρίς τ’ οδυνηρό Τετέλεσται.