Ομολογία

Να ζήσω.

Να ζήσω θέλω.

Για να κραυγάζω κάθε πρωινό, ζωή,

το όνομά σου,

και να καλπάζουν ζείδωρα ζευγάρια “ζήτα” ζαρκαδιών

μες στην ψυχή μου,

να ζουζουνίζουν, ζωηρό μελίσσι, στο μυαλό,

να πάψω να τρομάζω με τα σχέδια των παιδιών

του Ζωοδότη,

την επηρμένη σιγουριά τους για το αύριο.

Τα γέλια κι οι μακάριες φωνές τους

να με ζυμώνουν με της Πλάσης την ουσία,

να γίνομαι κάθε λεπτό

αγάπη κι ομορφιά.

Μια ομορφιά

σαν τα σμαράγδια των κυμάτων,

τη ζωογόνο ευδία τ’ ουρανού,

τα σμήνη των χορευτικών πουλιών

που ζωγραφίζουν τον αέρα,

τη δροσερή ανάβρα του βουνού

που κελαρύζει.

Ζωή,

θέλω να ζήσω,

κι ας είναι τόσο σύντομο

το άκουσμά σου:

να μάθω, επιτέλους, πως αξίζουν τα μικρά.