Αληθινά παράξενος ο γέροντας: στέκει ακίνητος στις όχθες του Καΰστρου και ψιθυρίζει πως «τὰ πάντα ῥεῖ» κι ότι κανείς δεν μπαίνει δυο φορές στο ίδιο ποτάμι. Μα εμείς, που από παλιά πασχίζουμε τ’ αντίθετα να σμίξουμε και να φιλιώσουμε στο φως τη σκέψη του αρνιού με την ψυχή του λύκου, κραυγάζουμε πως έχει άδικο, ότι λουζόμαστε χιλιάδες χρόνια σε ολόιδια νερά, στον ίδιο πάντα ποταμό, που έχει γίνει τ’ αγκωνάρι μας.
Μιλάει για μέτρο και Σεμνές, που τιμωρούν την Ύβρη. Καθόλου δε μας σκιάζουνε τα μορμολύκειά του! Η ύβρη είναι άλλων έξη. Ήρθανε και πατήσανε τον τόπο μας. Μας είπανε ραγιάδες, όμως την προκοπή μας προσκυνούν και τη ζηλεύουνε!
Σαν την Κασσάνδρα φέρεται ο γέρος: λέει ‒σε λέξεις προαιώνιες, ολότελα δικές μας‒ ότι ο πόλεμος είναι ο πατέρας όλων.
Θα μείνει σίγουρα σιμά στον ποταμό του σημαδιακός και σκοτεινός κι αταίριαστος όσοι αιώνες κι αν περάσουνε. Άσ’ τον, λοιπόν, να λέει!
(Έπαινος Διεθνούς Διαγωνισμού Ποίησης 2022 του Ευρωπαϊκού Κέντρου Τέχνης (EUARCE) της Ελλάδος)
