(Ιωάννης Λυδος, Περί αρχών της
Ρωμαίων πολιτείας, 3.61)
Πώς πέτρωνε η ψυχή του!
Σμίλευε στους τριγύρω του πληγές
(τις έβλεπες, τις άγγιζες, τις οσμιζόσουν)
όμως αυτός (ο και Νιόβης λιθωδέστερος!)
πετρώνοντας ολοένα και
κατρακυλούσε,
μέχρι ν’ αναπαυτεί
στην τάφρο τη λυτρωτική,
ώστε εμείς
φιλοσοφώντας να βαυκαλιζόμαστε
πως ήτανε απλώς
ένας σωρείτης λίθος,
ψαύοντας στα ακροδάχτυλά μας τ’ ανατρίχιασμά τους
απ’ τις πληγές που αχόρταγα αγγίξαμε
προτού αρχίσουν και τα ίδια να πετρώνουν.
