Μετά τις μάσκες: τρεις στιγμές του Ελπήνορα

 Αυτός

Μετά τις μάσκες.

Όπως ο  πλάτανος στο τέλος

του Γενάρη.

Αυτός και αυτή

Τον άκουγα, μήνες ολόκληρους, να της γυρεύει

να κατεβάσει, έστω δύο λεπτά, τη μάσκα της,

να δει τα χείλη που θυμότανε και λαχταρούσε.

Τον πέτυχα προχθές να της μιλά αδιάφορος

(ίσως λόγω του πλήθους και της επισήμου περιστάσεως).

Αργότερα

με ρώτησε γεμάτος απορία

άμα τη μάσκα της, όσο της μίλαγε, φορούσε.

Τι σου ‘ναι εντέλει η συνήθεια:

Να ’χεις μπροστά σου ακέραιη την ομορφιά,

μα εσύ να την κοιτάς τεμαχισμένη.

 Αυτός και αυτή μετά το Μετά τις μάσκες

Και όταν μάς συνέστησαν

να τις ξαναφορέσουμε,

πάλι τον πέτυχα να της ζητά

να την παραμερίσει λίγο μόνο,

μήπως και δει τα χείλη της,

που μήνες τώρα μάταια λαχταρούσε.

Δεν άκουσα να του απαντά,

μα πρόσεξα

το βλέμμα της:

πώς θαύμαζε τον πλάτανο ξοπίσω του

με τα ωραία

δροσερά του

φύλλα.