Τρίτη μέρα

(Στον πατέρα μου)

Μια κίτρινη πεταλούδα άνοιξε τα φτερά της

και μαζί ανοίξανε τα μάτια μου.

Και είδα τότε πραγματικό σκοτάδι.

Είδα το νερό να τρέχει παντού

και να κυνηγά τον αγέρα από δωμάτιο σε δωμάτιο.

Και το σταματημένο από χρόνια άροτρο

να μπήγεται στα μάτια του παππού Οδυσσέα,

που χαμογελά ακόμη στην Πηνελόπη μέσα από τους καπνούς.

Από τη φτέρη βγήκε μουσική, και τα μάρμαρα

άρχισαν να αρκουδίζουν σαν τα μωρά.

Ο πατέρας ξέμπλεξε τα δάχτυλά του και έφερε

τον κατακλυσμό.

Ο πατέρας μου είναι βροχοποιός.

[Σεπτέμβριος  1968 ]

 

Am dritten Tag

(für meinen Vater)

Ein gelber Schmetterling öffnete seine Flügel

und zugleich öffneten sich meine Augen.

Und ich sah nichts als tiefe Dunkelheit.

Ich sah das Wasser laufen überall,

und wie es dem Wind hinterherjagt von Zimmer zu Zimmer,

und wie der Pflug, der jahrelang stillstand,

Opa Odysseus in die Augen sticht,

der noch immer Penelope anlächelt aus dem Rauch heraus.

Vom Farn her kam Musik, und die Marmorsteine

begannen zu krabbeln wie Säuglinge.

Mein Vater löste die verflochtenen Finger voneinander und brachte

die Sintflut.

Mein Vater ist ein Regenmacher.

[September 1968]

**

Ο αριστερός σου ώμος

Πίσω από τον αριστερό σου ώμο.

είναι ένα φαράγγι γεμάτο πέτρες

και χαμόγελα από μετάξι

σκαλωμένα σ’ αγριοπούρναρα.

-Στον ώμο π’ ακουμπάει

το κομμένο μου κεφάλι-

Μικραίνεις, μικραίνεις τόσο

που γίνεσαι ένας λεκές στο πάτωμα.

Αρχίζουν οι μοναχικοί περίπατοι

στο δωμάτιο.

Πιάνω το κεφάλι μου και το πετάω

σ’ έναν οποιοδήποτε δημόσιο χώρο,

σαν χειροβομβίδα.

Μετά τίποτα.

 

Deine linke Schulter

Hinter deiner linken Schulter

ist eine Schlucht voller Steine

und Lächeln aus Seide,

die hängengeblieben sind an wilden Eichen.

— An der Schulter,

an der mein abgetrennter Kopf lehnt—

Du wirst kleiner und kleiner,

bis du nur noch ein Fleck bist auf dem Boden.

Es beginnen die einsamen Spaziergänge

im Zimmer.

Ich nehme meinen Kopf und werfe ihn

in irgendeinen öffentlichen Raum

wie eine Handgranate.

Danach: nichts.

 

Μονόλογος ή το χέρι μου τον Απρίλιο

Η προέκταση του χεριού μου

είναι ένα άηχο μεσημέρι.

Μπορείς να πεις ακόμα:

πέτρα πεταμένη στα χόρτα.

Το κυρίως χέρι μου όμως

χωρίς μεταφυσικές είναι

μια κάθετη γραμμή στο σώμα σου,

που φορές γίνεται και θαυμαστικό.

Το φαντάζομαι κομμένο σύρριζα

κάτω από μια γέφυρα σκεπασμένο μύγες

να΄χει ξεχάσει πώς ανοίγει η πόρτα.

Οι ωραιότερες στιγμές του

παραμένουν, όταν κοιμάται ακουμπισμένο

σε γόνατο.

Ξαφνιάζεται όμως απότομα,

πετάγεται  και τρέχει

γαβγίζοντας άγρια.

 

Monolog oder meine Hand im April

Die Verlängerung meiner Hand

ist ein stummer Mittag.

Man kann noch sagen:

ein Stein ins Gras geworfen.

Meine eigentliche Hand aber,

ohne Metaphysik, ist

eine senkrechte Linie auf deinem Körper,

die manchmal ein Ausrufezeichen wird.

Ich denke sie mir abgeschnitten an der Wurzel,

unter einer Brücke, bedeckt von Fliegen,

und überlegen, dass sie vergessen hat, wie eine Tür aufgeht.

 

Ihre schönsten Momente

gibt es immer noch, wenn sie müde

auf jemandes Knie ruht.

Trotzdem erschreckt sie plötzlich,

springt auf und läuft davon

mit wildem Gebell.

**

Η ομοιοκαταληξία του θανάτου

Το κορμί της άδειο καλάμι μού έμεινε στα χέρια.

Αν ήμουν βοσκός θα το έκανα φλογέρα.

Αλλά ο καιρός είναι λίγος και οι παραπάνω

μεταφορές πολυτέλεια. Ακόμα γιατί:

τα δέντρα δεν πετάνε

οι συμμαχίες πολεμάνε

οι πρόσφυγες πεινάνε.

Το κορμί σου αγάπη μου είναι νεκρό.

Είναι στο λάκκο: πάνω λουλούδια

κάτω σκουπίδια.

Στα έλεγα όταν έκανες ποδήλατο

στης θάλασσας την άκρη,

αλλά δεν σκέφτηκες ποτέ τα γρανιτένια βάθη.

Το μπικίνι έγινε σκόνη και τα τραγούδια

χώμα στ΄αυτιά. Πίσω από το γρασίδι ο χρόνος

φαίνεται γαλάζιος και λάμπει και τελειώνει η ζωή

και φτάνει ο καρβουνιάρης να μαζέψει τα κόκαλα.

 

Der Reim des Todes

Ihr leerer Körper ein Schilfrohr in meiner Hand.

Wäre ich ein Hirte, ich würde eine Flöte daraus schnitzen.

Aber die Zeit ist knapp und die überflüssigen

Metaphern sind Luxus. Auch deswegen:

Die Bäume fliegen nicht.

Die Allianzen führen Kriege.

Die Flüchtlinge hungern.

Dein Körper, Liebste, ist tot.

Er liegt in der Grube: Oben Blumen,

unten Abfall.

Ich habe es dir gesagt, als du mit dem Fahrrad

fuhrst an den Rand des Meeres,

aber du hast nicht gedacht an die granitenen Tiefen.

Der Bikini wurde zu Staub und die Lieder

Sand in den Ohren. Hinter dem Gras die Zeit

erscheint himmelblau und leuchtet und endet das Leben,

und bald kommt der Köhler die Knochen zu sammeln.

**

Μια παγωνιά έρχεται

Η μουσική σταμάτησε. Το μάτι είδε

την πραγματικότητα κι έγινε περισσότερο γυάλινο

-υπάρχουν περιθώρια τρόμου-

Εντάξει με το κορμί. Περνάμε μια χαρά.

Το τρώμε, μας τρώει και λιγοστεύει η ζωή.

Ή αλλιώς το πολύ σκοτάδι φέρνει φως.

Ξερός αέρας κάνει μεγάλες καταστροφές

στη φαντασία μας. Ξηρός οίνος φέρνει

πίσω τα ποτάμια. Η μνήμη μένει

στην άμμο κάτω από πέτρες.

Το παρόν εξαερούται.

Ο κόσμος υγροποιείται.

Το ποίημα είναι η μόνη πραγματικότητα

και οι λύκοι τρέχουν στους δρόμους

για κρέας.

 

Es wird Frost geben

Die Musik hörte auf. Das Auge sah

die Wirklichkeit und wurde immer gläserner

— es gibt noch Spielraum für Schrecken —

Mit dem Körper alles in Ordnung. Wir haben es gut.

Wir verzehren ihn, er verzehrt uns, und das Leben schwindet.

Anders gesagt: Das viele Dunkel bringt Licht.

Ein trockener Wind verursacht große Katastrophen

in unserer Vorstellung. Der trockene Wein lässt

die Flüsse rückwärts fließen. Die Erinnerung bleibt

im Sand unter den Steinen.

Die Gegenwart verdunstet.

Die Welt wird flüssig.

Das Gedicht ist die einzige Wirklichkeit

und die Wölfe laufen auf die Straßen gierig

nach Fleisch.

**

Στην απέναντι πολυκατοικία κλαίει μια γυναίκα

Καλοκαίρι με τζιν, με λεμόνι.

Χωρίς προοπτικές αυτός ο μήνας.

Κοιτάζω τα τηλεφωνικά καλώδια

που διακλαδίζονται παντού, τυλιγμένα

με τα μονωτικά λόγια των ανθρώπων.

Καλώδια γεμάτα οξέα, αίμα και άγρια βλάστηση.

Αυτή κλαίει μάλλον για τον ηλεκτρισμό

ή για ένα φρούτο.

Το πιθανότερο όμως είναι

ότι δεν θυμάται πού είναι τώρα.

Έχει μπερδέψει τους χρόνους και λυπάται.

Ξαφνικά κτυπάνε όλα τα τηλέφωνα μαζί.

Τρέχουν όλοι και ξερνάνε τα μυστικά τους.

 

Im Hochhaus gegenüber weint eine Frau

Sommer mit Gin und Lemon.

Dieser Monat ist ohne Perspektiven.

Ich starre auf die Telephondrähte

die sich verzweigen in alle Richtungen,

umwickelt mit den isolierenden Worten der Menschen.

Drähte voll mit Säure, Blut und Wildwuchs.

Sie weint wohl wegen der Stromrechnung

oder über eine Frucht.

Das wahrscheinlichste ist aber trotzdem,

dass sie sich nicht erinnert, wo sie jetzt ist.

Sie hat die Zeiten verwechselt und trauert.

Plötzlich klingeln alle Telephone gleichzeitig.

Alle rennen und speien ihre Geheimnisse aus.

*

 

Ο Γιάννης Κοντός γεννήθηκε στο Αίγιο το 1943. Σπούδασε οικονομικά και εργάστηκε ως ασφαλιστής. Μεταξύ 1971-1976 διατήρησε το βιβλιοπωλείο «Ηνίοχος», σημείο συνάντησης λογοτεχνών και διανοούμενων κατά τα τελευταία χρόνια της δικτατορίας. Στα γράμματα πρωτοεμφανίστηκε με ποίηση το 1965. Έχει εκδώσει δεκαπέντε ποιητικά βιβλία, δύο βιβλία με πεζά κείμενα και τρία βιβλία για παιδιά. Ποιήματα και κείμενά του έχουν δημοσιευτεί σε περιοδικά και εφημερίδες. Το 1998 τιμήθηκε με το Κρατικό Βραβείο Ποίησης και το 2009 τιμήθηκε με το Βραβείο του Ιδρύματος Ουράνη της Ακαδημίας Αθηνών για το σύνολο του ποιητικού του έργου. Πέθανε στην Αθήνα στις 21 Ιανουαρίου του 2015.

Jannis Kontos (1943- 2015) studierte Wirtschaftswissenschaften und arbeitete für eine Versicherung. Von 1971 bis 1976 betrieb er die Buchhandlung Eniochos, ein Ort der Begegnung für Schriftsteller und Intellektuelle während der letzten Jahre der Militärdiktatur. 1965 trat er zum ersten Mal mit Gedichten an die Öffentlichkeit. Er hat 15 Gedichtbände, zwei Sammlungen mit Prosa und drei Kinderbücher veröffentlicht. Gedichte und Texte von ihm sind in zahlreichen Zeitschriften und Zeitungen erschienen. 1998 wurde er mit dem Staatspreis für Lyrik ausgezeichnet und 2009 wurde ihm der Uranis-Preis der Athener Akademie für sein Gesamtwerk verliehen.