Tο Φοβού τα βρέφη είναι μια δηκτική αλληγορία για το τέλος του κόσμου. Μια δυστοπική αφήγηση που παραπέμπει στην υπαρκτή πραγματικότητα του παρόντος και δυστυχώς δεν ανήκει στη sci-fi λογοτεχνία ή τη λογοτεχνία του φανταστικού, αν και η εικαστική ποιότητα που διαθέτει η γραφή του συγγραφέα, παιγνιώδης και προκλητική, σαν την ποίηση του Σαχτούρη, θα επέτρεπε την παραβολή του κειμένου με σενάριο από ταινία τρόμου. Το Φοβού τα βρέφη είναι ο μαγικός ρεαλισμός ενός κόσμου σε απομάγευση∙ ένα ανένταχτο κείμενο, μια πρόζα με ποιητικές απολήξεις και στοχαστικό υπόστρωμα. Ένας συναισθηματικός παλμογράφος που επισημαίνει τις απώλειες και τις ασφυξίες του καιρού μας.

Το Φοβού τα βρέφη είναι ένας παραμορφωτικός καθρέφτης του κόσμου που ζούμε, μια εφιαλτική αφήγηση για την εξελικτική πορεία του ανθρώπινου είδους. Ο θετικός επιστήμονας, ο μοριακός βιολόγος και ιχθυολόγος-συγγραφέας παρατηρεί και ταξινομεί το είδος του homo sapiens που παρακμάζει και τείνει να υποκατασταθεί ολοκληρωτικά από τον «άνθρωπο-βρέφος»: ένα χυδαίο πλάσμα που παράγει μονοκύτταρους οργανισμούς, μικρόβια και γλίτσα, και «έχει καταλάβει τα πάντα, αναπαράγεται με ταχύτητα πρωτόγνωρη, εξαπλώνεται, εκπλήσσοντας με την ανθεκτικότητα και την  προσαρμοστικότητά του». Αυτό το βιοπολιτικό κατασκεύασμα, ανθρώπινο υποείδος που πολλαπλασιάζεται επικίνδυνα, έχει όλες τις ιδιότητες ενός τυπικού βρέφους: είναι αδύναμο, εξαρτημένο, νήπιο, χωρίς ανεπτυγμένη νόηση και συναισθησία, αγλωσσικό, με έντονα ένστικτα επιβίωσης, αλλά και με τεράστιες ανάγκης αγάπης.

Ο Γιάννης Πάσχος γράφει με την ταραχή κάποιου που ξύπνησε με διαύγεια από ένα εφιαλτικό όνειρο. Στις επτά ιστορίες του (σημαδιακός και μυστηριώδης ο αριθμός επτά ήδη από την Παλαιά Διαθήκη) πραγματεύεται «τα επτά θαύματα της αποτυχίας» ή «της ανατροπής», επτά στιγμιότυπα του ανθρώπινου βίου ή αλλιώς επτά χώρους-μηχανισμούς καταπίεσης και πειθάρχησης. Πράγματι, «αυτή την εποχή, ηρωική πράξη είναι να κατανοήσεις τον άνθρωπο». Τούτο ακριβώς είναι και το γενναίο διάβημα αυτού του σκληρού μα και τόσο τρυφερού βιβλίου.