ΤΑ ΑΠΛΥΤΑ ΡΟΥΧΑ

Έχω ένα στίχο με τέσσερις λέξεις
( όπως το σώμα μου στο δικό σου το σώμα )
σε ένα σου ποίημα, που ξέρω σμιλεύεις.
Κοίτα να τις φυλάξεις καλά,
ανάμεσα σε ουσιαστικά που θα λάμπουν,
γιατί αλλιώς θα κρυώνουν.
Είχα στο ποίημά σου τις λέξεις μου
( όπως είχα το σώμα μου στο δικό σου το σώμα )
και δεν σου το είπα, τις έβαλα κρυφά
ένα βράδυ απουσίας,
εκείνο των σκληρών φωνηέντων.
Άγχος που είχα και λέω, θα πετάξει τις λέξεις
στο καλάθι των αχρήστων με τα άπλυτα ρούχα.
Κι ένα βράδυ με φεγγάρι ολοκόκκινο
σε είδα να περνάς το στενό με βήμα θριάμβου
πέρναγες, λέω, με βήμα θριάμβου.
Κρύος αγέρας, τα τζάμια θολά
πρόσεξα  τα απαστράπτοντα ρούχα σου
να γυαλίζουν παράξενα
και μέσα τη μορφή μου να κλαίει…

ΟΙ ΚΗΠΟΙ ΤΟΥ ΛΟΥΞΕΜΠΟΥΡΓΚ

Είχε κάτι στίχους κρυφούς
σε συρτάρι κλεισμένους
για να γράψει ποιήματα.
Θάρθει ο καιρός, είχε πει
να βγουν τα ποιήματα λεύτερα.
Κι έχασε το κλειδί κι άνοιξε το συρτάρι
μα το σπίτι ολάκερο χάθηκε
σε σεισμούς και μεγάλες φωτιές.
Και για τι μιλούσαν οι στίχοι
δε θυμάται να πει
μια αίσθηση είχε μονάχα
της  γλυκιάς και πικρής μοναξιάς
εκείνων των χρόνων που μετέωροι στέκονται.
Μια φιγούρα στους κήπους του Λούξεμπουργκ
«Μη φεύγεις», του φώναξε.
Κι ύστερα  χρόνια πολλά
σε πύργους σκιάς των μαγίστρων
μια άλλη φιγούρα
με μια κίνηση αιώνα
θα κλείσει τον κύκλο
«Δε φεύγεις; Τι κάθεσαι;…»  είπε…
Παράξενο, η ίδια φωνή:
«…Οι θύμησές μας θα ‘ναι φριχτά μετεικάσματα
κι οι άνεμοι θα μας ξεπληρώνουν ακριβά…»

Τι γλυκός που είναι ο χειμώνας
στη μέση της άνοιξης, είπε.
Ακριβώς
όπως
ένας εύστοχος θάνατος.

Ο ΕΛΑΣΣΩΝ ΤΟΝΟΣ

Η φωνή της
κι η μουσική του Φορέ.
Η μουσική της
κι η φωνή της μοίρας.
Ποιος να’ ξερε τα παιχνίδια που παίζουν
οι μοίρες, οι μουσικές
κι οι φωνές.
«Ο ελάσσων τόνος», είπε
«δεν φέρνει πάντα πόνο και θλίψη».

Ο Γιάννης Παπαδάτος, κριτικός βιβλίου, υπήρξε μόνιμος συνεργάτης του περιοδικού Διαβάζω (1992-2010). Έχει εκδώσει την ποιητική συλλογή Επιστροφή. Ποιήματά του έχουν δημοσιευτεί στα περιοδικά Πολιορκία, Ευθύνη, Ακτή, Νέα Εποχή κ.ά.