Τ’  ανύπαρκτου χρόνου τα υπαρκτά

Αγρυπνώ με ήχους σιωπής
στη νύχτα του αμετακίνητου χρόνου.
Ροή νερών απόμακρου ποταμού εκεί
και του ρολογιού της πόλης ψηλά στο λόφο
που, βαριεστημένο, κύκλους ανίας
γύρω από τον εαυτό του φέρνει

Ναι, της νύχτας κάτοικος
αγρυπνώ σε κόσμο μ’ ανύπαρκτο το χρόνο
με φώτα που ράθυμα σβήνουν
Καθένα μια ακόμα ιστορία

ή με κείνα τα χλωμά που παραμένουν
τί καρτερώντας αγνοώντας

Αφουγκράζομαι τα βήματα ξέμπαρκου διαβάτη
να πληγώνουν χωρίς ήχο τη σιωπή
στα κακοτράχαλα καρδιάς τα καλντερίμια

ή εκείνου που αχάραγα κινεί για το αέναο γύρισμα
της σάρκας και των ονείρων την ανέμη

Ναι, τη νύχτα
μ’ ανύπαρκτη τη ψευδαίσθηση του χρόνου
μ’ ενός παραμιλητού τη διήγηση
την κραυγή ενός εφιάλτη
τη ροή μιας στέρφας βρύσης
χωρίς αναιδείς πουλιών ψαλμούς
να ωραιοποιούν το άγνωστο των επερχόμενων
όλα τα μέσα κόσμου τα στερημένα
γιγάντια ή χθαμαλά
με τη χωρίς τόπου τη γητειά απαντάς
εξόριστα απ’ της μέρας τ’ ανισόρροπα τα μιαρά

Κι ακούς εκεί
μετά τη ταύτιση σε ένα των σωμάτων τη κραυγή
ενός μωρού για τα μέλλοντα ξάφνου οιμωγή