Η ΦΙΛΗ ΠΟΥ ΔΕΝ ΕΜΕΝΕ ⃰
Ήμουν πέτρα. Θεόρατη πέτρα από γκρίζο γρανίτη όταν με έφεραν στο εργαστήρι του γλύπτη.
Επώδυνη μα και οικεία η διαδικασία της δημιουργίας. Ο δημιουργός φτάνει μέχρι τα έγκατα της ύλης μου∙ εισχωρεί στα σωθικά μου. Με φωτιά και ασετιλίνη σκάβει εντός μου μνήμες. Μάγμα αναδεύεται στο όριο της αρχέγονης ρευστής ύπαρξής μου με τα σπλάχνα της γης. Μέσ΄ απ’ τον πόνο αρχίζω ν’ αντιλαμβάνομαι τον κόσμο με δονήσεις και κραδασμούς –απ’ τα καμένα δάχτυλα του δημιουργού μου.
Ρυάκια φωτός ρέουν στις κοίτες πάνω στο σώμα μου. Σαν κάτι στο κέντρο μου να πάλλεται. Ξαναγεννιέται η ψυχή μου; Η αύρα ελευθερώνεται. Αγκαλιάζει το σχήμα μου. Νοητή μορφή θηλυκή. Στήλη κατακόρυφη πέτρινη∙ φευγάτη προς τον ουρανό.
Δεν μου δόθηκε η χάρη των αισθήσεων. Ένα είδος όρασης μόνο∙ όρασης δίχως μάτια. Σαν αντάλλαγμα ο δημιουργός μου παίζοντας με το φως και τη σκιά με απάλλαξε από το φυσικό βάρος της ύλης.
Ένα σκίρτημα πότε – πότε στο ύψος του στέρνου μού δίνει την αίσθηση ότι μπορώ να μετακινηθώ να εκδηλωθώ. Μοιραίο λάθος μου εκείνη τη νύχτα – Γενάρη του ΄67 – που “έμεινα” στο ατελιέ του στο Παρίσι. Επέστρεψε αργά. Πάτησε τον διακόπτη. Η λάμπα καμένη. Περνώντας πλάι μου στα σκοτεινά σκόνταψε πάνω μου. Στράφηκα όλη προς το μέρος του. Πρώτη φορά τον άγγιζα. Έχασα την ισορροπία μου. Η πτώση μας στο κενό… Μετά στο πάτωμα σαν ένα σώμα -εκείνος κι εγώ.
Του μέλιτος ταξίδι στην αιωνιότητα μόλις άρχιζε.
⃰ Ο Γεράσιμος Σκλάβος (1927 – 1967) διαπρεπής έλληνας γλύπτης “των μεγάλων όγκων “ με διεθνή αναγνώριση, θεωρείται ένας από τους σημαντικότερους γλύπτες του 20ο αιώνα. Το 1966 δημιουργεί το γλυπτό “Η φίλη που δεν έμενε“ από γκρίζο γρανίτη, το οποίο θ’ αποδειχθεί μοιραίο για την ζωή του.
