Υπάρχουν κάποιες ταινίες, όχι απαραίτητα “μεγάλες”, όχι απαραίτητα ανάλαφρες ή διασκεδαστικές, ίσως μάλιστα και βαριές θεματολογικά, που προσωπικά τις κυνηγώ. Δεν τολμώ να τις πω ευχάριστες, γιατί ο χαρακτηρισμός επιδέχεται πολλές υποκειμενικές ερμηνείες. Θα έλεγα λοιπόν ότι είναι ταινίες που η ευαισθησία και η ανθρωπιστική οπτική τους επιτρέπουν φεύγοντας να πάρεις μαζί σου ένα χαμόγελο, μια αίσθηση ευφορίας, δυσεύρετη σήμερα.
Στην ταινία του Στούμπερ η δράση τοποθετείται στην πρώην Α. Γερμανία, σε μια αχανή αποθήκη πολυκαταστήματος.  Οι τρεις ήρωες, οδηγοί ανυψωτικών μηχανημάτων, ο Κρίστιαν, ένας νέος άνθρωπος μοναχικός και εσωστρεφής, ο Μπρούνο, ένας έμπειρος χειριστής κοντά στη σύνταξη, και η Μάριον, μια παντρεμένη νεαρή υπάλληλος, ζουν στο απρόσωπο και απωθητικό αυτό περιβάλλον τη δική τους μικρή και ανώνυμη ιστορία.
Ο χώρος εικονογραφεί με εύγλωττο τρόπο την κυνική σύγχρονη εργασιακή πραγματικότητα –  και κατ’ επέκταση  ολόκληρου του κόσμου μας – με τους αδυσώπητους νόμους του, τους παροπλισμένους εργαζόμενους, το άξενο τεχνητό περιβάλλον, τις τεράστιες ποσότητες απορριμμάτων, την εκκωφαντική μοναξιά. Εγκλωβισμένοι οι ήρωες μέσα σε αμέτρητους διαδρόμους και πολυώροφα ράφια, κουβαλώντας ο καθένας τις διαψεύσεις του, τις αποτυχίες του, τη μοναξιά του, βιώνουν τη ρουτίνα και την τυποποίηση μιας δουλειάς χωρίς χαρά, χωρίς δημιουργικότητα, ταπεινά εξαρτήματα  των θηριωδών μηχανημάτων που οι ίδιοι χειρίζονται.

Κι όμως ο άνθρωπος έχει ανάγκη να τολμήσει αποδράσεις, μικρές φυγές, άλλοτε λυτρωτικές, άλλοτε οδυνηρές, όχι σπάνια οριστικές. Ο Μπρούνο, μεγαλύτερος, έχει μηδενικά περιθώρια
άμυνας. Ο Κρίστιαν όμως και η Μάριον θα αναζητήσουν την επαφή, τον έρωτα, τη συντροφικότητα, που μπορούν να μεταμορφώσουν μια ληγμένη γκοφρέτα σε τούρτα γενεθλίων, τον ήχο από τα γρανάζια σε παφλασμό κυμάτων, το τεχνητό φως της αποθήκης σε εκτυφλωτικό ήλιο…

Νομίζω ότι οι αφηγηματικοί τρόποι που ο σκηνοθέτης επέλεξε ανταποκρίνονται απολύτως στο θέμα του και στην οπτική του: εξαιρετικές επιλογές της μουσικής και αντίστιξη της με τον συγκεκριμένο χώρο, απουσία συναισθηματικών εκρήξεων, λιτές ερμηνείες, χαμηλόφωνες – και γι’ αυτό πιο αιχμηρές – ειρωνικές νύξεις για το απάνθρωπο πρόσωπο του “καταναλωτικού θαύματος”: η εξωτική αφίσα στον μικροσκοπικό χώρο διαλείμματος, οι ονομασίες (‘’Σιβηρία’’, ‘’Ωκεανός’’) των τμημάτων αποθήκευσης, το καθημερινό ‘’καλώς ήρθατε στη νύχτα’’ του υπεύθυνου, η απαγόρευση για τους εργαζόμενους κατανάλωσης των ληγμένων (!)

Μια ταινία που πέρασε σχεδόν απαρατήρητη τον χειμώνα και εύχομαι να έχει μια δεύτερη ευκαιρία  στα θερινά τα σινεμά, σαν μια μικρή ανάσα αισιοδοξίας ότι τίποτα ακόμη δε χάθηκε για την ανθρώπινη συνθήκη.

.