(Αρκετοί αναγνώστες της στήλης, πού λόγω συνθηκών έχουν περιορίσει τις κιν/ές εξόδους τους, μου ζητούν να προτείνω κάποιες σύγχρονες αξιόλογες ταινίες που έχω εντοπίσει σε συνδρομητικές πλατφόρμες. Έχω ήδη ανταποκριθεί στο αίτημα και εξακολουθώ, όσο αυτό είναι δυνατό)

Ταϊβάν, Μάρτιος του 2020, τους πρώτους μήνες της πανδημίας του κορονοϊού. Η Pin–Wen, μια δυναμική, χωρισμένη γυναίκα, ζει με την κόρη της Xiao–Jing σε ένα άνετο διαμέρισμα κτιρίου υπό ανακαίνιση. Η 17χρονη Xiao–Jing, τυπική έφηβος, κλεισμένη στον εαυτό της, ελάχιστα ομιλητική, συχνά απότομη, έχει μια δύσκολη σχέση με την εργαζόμενη μητέρα της που προσπαθεί να την ελέγξει, συχνά ανεπιτυχώς.

Η ειδοποίηση ότι ένας συμμαθητής της Xiao–Jing βρέθηκε στον σχολικό έλεγχο θετικός στον ιό, αναγκάζει την ίδια, και συνεπώς και τη μητέρα της, να μπουν σε απομόνωση κλεισμένες στο διαμέρισμα, περίκλειστο κι αυτό από τον μπλε μουσαμά της ανακαίνισης που το λούζει με υποβλητικό φως. Η 24ωρη υποχρεωτική συμβίωση λειτουργεί ως έναυσμα για να επιταθεί η ένταση στις σχέσεις τους, να διακοπεί η στοιχειώδης επικοινωνία και να αποκαλυφθούν τα προβλήματα. Ο νευρικός κλονισμός της μητέρας, η απώλεια της ισορροπίας, οι παραισθήσεις, μαρτυρούν την ψυχική νόσο που έρχεται στην επιφάνεια. Ακόμη και μετά το τέλος της καραντίνας, αλυσιδωτά ακολουθούν η κατάρρευση της, η νοσηλεία της, η εξαναγκασμένα εκούσια μείωση του μισθού της, αργότερα η απόλυση της και το συνακόλουθο οικονομικό πρόβλημα.

Η Xiao–Jing, μόνη και φοβισμένη, αναμετράται με μια νέα πραγματικότητα. Συνειδητοποιεί για πρώτη φορά ότι η δυναμική μητέρα της δεν είναι άτρωτη αλλά ένας πάσχων άνθρωπος· αναγκάζεται να αναλάβει ευθύνες και πρωτοβουλίες πρωτόγνωρες, να γνωρίσει τον άτεγκτο κόσμο των εταιριών, να έρθει αντιμέτωπη με την οδυνηρή αλήθεια σχετικά με τον πατέρα της· ωθείται σε μια βίαιη και απότομη ενηλικίωση. 

Όταν τελειώνει η νοσηλεία της Pin–Wen και αυτή γυρίζει στο διαμέρισμα, οι όροι της συνύπαρξης μητέρας κόρης αλλάζουν, οι ρόλοι τους αντιστρέφονται, το βλέμμα τους έχει αποκτήσει νέα οπτική. Μια νέα περίοδος ‘’θεραπείας’’ της Pin–Wen αρχίζει: η ευαισθησία, η κατανόηση, η προστατευτικότητα, η διακριτική υποστήριξη της μιας, οδηγεί τα διστακτικά βήματα της άλλης στη συνειδητοποίηση και την αποδοχή της νέας πραγματικότητας της, σε ένα ελπιδοφόρο άνοιγμα προς στους άλλους και προς ένα άλλο τρόπο ζωής. Όμως η απότομη και βίαιη αντιστροφή των ρόλων συνεπάγεται μια ισορροπία ασταθή.
Όλοι οι δευτερεύοντες χαρακτήρες, ο πρώην σύζυγος, ο διευθυντής της εταιρίας, η τρόφιμος της κλινικής, η καθαρίστρια, ο μεσίτης, ο μάνατζερ του σουπερμάρκετ, έχουν ένα συγκεκριμένο και απαραίτητο ρόλο στην εκτύλιξη της ιστορίας. Κάποιοι σηματοδοτούν την οικονομική/κοινωνική κατάσταση, που ως πλαίσιο είναι συνεχώς παρόν, καταδεικνύοντας τις σύγχρονες εργασιακές σχέσεις εξάρτησης και υποτέλειας και τις επιπτώσεις τους στους εργαζόμενους. Όλοι όμως συμβάλλουν καθοριστικά στην προσέγγιση και κατανόηση του ψυχισμού και των αλλαγών των δύο ηρωίδων.

Με τη συνοδεία της ήρεμης μουσικής που συνοδεύει, σε αντίστιξη, και τις πιο κρίσιμες στιγμές και ξέρει πότε να σιωπά, θαύμασα ακόμη μια φορά – μετά την προηγούμενη ταινία του A Sun (2019) – τη σκηνοθετική γλώσσα του Mong–Hong Chung, την ευρηματικότητα του στην απόδοση των φανταστικών (π.χ. νύχτα με βροχή) και των ρεαλιστικών (πχ φίδι) φόβων, την προσοχή του στη λεπτομέρεια, την ευστοχία στην επισήμανση των ψυχικών αλλαγών, τους τρόπους του να τροφοδοτεί το σασπένς  και να επιταχύνει ή να επιβραδύνει τις εξελίξεις.

Αυτό όμως που εγγράφηκε στη μνήμη μου είναι η κορύφωση της έντασης του τέλους με την αγωνιώδη εναλλαγή των πλάνων κουζίνας-ποταμού, που υπαινίσσεται εντελώς διακριτικά την επιστροφή της Pin–Wen στον ρόλο της ως μητέρας και στη μελλοντική αποκατάσταση της ασταθούς ισορροπίας.

* Η ταινία προβάλλεται στο Netflix