Στις ΗΠΑ τη δεκαετία του ’60, δυο εντελώς διαφορετικοί άνθρωποι – ο ένας μαύρος, ομοφυλόφιλος, επιτυχημένος πιανίστας, πλούσιος, καλλιεργημένος και εκλεπτυσμένος, ο άλλος, Ιταλός μετανάστης, μπράβος σε νυχτερινά κέντρα, οικογενειάρχης, άξεστος και ρατσιστής –  θα συναντηθούν σε μια σχέση επαγγελματική. Δυο κόσμοι εντελώς διαφορετικοί και ξένοι και η συμπόρευση τους εκ προοιμίου δύσκολη και προβληματική. Θα συναντηθούν; Θα δεχτούν να μπουν και να μάθουν ο ένας τον κόσμο του άλλου; Είναι δυνατόν οι φυλετικές, ταξικές, μορφωτικές τους διαφορές  να αμβλυνθούν; Είναι δυνατόν να συνυπάρξουν;

Θέμα αναμφισβήτητα ιδιαίτερα ενδιαφέρον, καυτό και πολυεπίπεδο.
Και να, το πρώτο υλικό της οσκαρικής συνταγής: θέμα που αφορά σχεδόν πάντα κάποιες πάσχουσες μειονότητες, ώστε η ταινία να αποκτήσει  το απαραίτητο τεκμήριο προοδευτικότητας και κοινωνικής ευαισθησίας. Το υποκριτικό Χόλιγουντ εμφανίζεται συνήθως αλληλέγγυο  με τη φωνή των εκάστοτε αδυνάτων…. ειδικά όταν επιδιώκει βραβεία! Δε θα είχα καμιά αντίρρηση, αν δεν υπήρχε και το
δεύτερο χολιγουντιανό υλικό του ‘’Πράσινου βιβλίου’’: ο τρόπος  διαχείρισης του καυτού θέματος.

Σενάριο προβλέψιμο, στηριγμένο σε υπαρκτά πρόσωπα – στοιχείο που προσθέτει σε συγκίνηση -, ιστορία καραμελωμένη με στρογγυλεμένες τις γωνίες ( ένα τέτοιο θέμα διαθέτει μπόλικες…), εξωραϊσμένες καταστάσεις και ένα happyendπου το περιμένεις από την αρχή… Και όλα αυτά, με αναμφισβήτητη τεχνική αρτιότητα, με ισόποσες δόσεις κοινωνικής καταγγελίας, συγκίνησης και χιούμορ, με άριστους ηθοποιούς, με έξοχη αναπαράσταση εποχής και με τη δόση αισιοδοξίας
που λίγο πολύ όλοι μας έχουμε, ειδικά σήμερα, ανάγκη… Ιδανική συνταγή για βραβεία και για εισπρακτική επιτυχία!

Προσωπικά αγαπώ και τις ταινίες που προσφέρουν δυο ευχάριστες ώρες, αρκεί να έχουν διάφανες προθέσεις. Με ενοχλεί όμως όταν μια ταινία, μέσω των ευκολιών της και μέσω της συγκίνησης που προσφέρει στο σύγχρονο θεατή, επιβεβαιώνει τις κοινωνικές ευαισθησίες του και την προοδευτική οπτική του,  καθησυχάζοντας  τις όποιες κρυφές
ενοχές του. Ενοχές  για την απάθεια και την ανοχή του στον φυλετικό ρατσισμό και σε κάθε είδους διακρίσεις που βιώνει μέσα στη χώρα του, τη γειτονιά του, την παρέα του . Διακρίσεις που κι ο ίδιος ίσως κάνει, ρατσισμό που κι ο ίδιος ίσως κρύβει ανομολόγητα μέσα του…

ΥΓ  Αφήνω ασχολίαστη μια προτροπή προς τους θεατές, που διάβασα σε πολλές, διαδικτυακές  και μη, κριτικές: ‘’πηγαίνετε άνετα, άφοβα…’’! Την υποβάλλω στην κρίση σας – για την ταινία, τους κριτικούς και το σύγχρονο κοινό.  Κυρίως το τελευταίο…