You are currently viewing Γιούλη Ζαχαρίου: Τέτοιες μέρες…

Γιούλη Ζαχαρίου: Τέτοιες μέρες…

Δε συμπαθώ ιδιαίτερα τα αφιερώματα και σπανιότατα καταφεύγω στις αναμνήσεις μου: η ζωή είναι εξόχως ενδιαφέρουσα και σύντομη για να αφήνει χρόνο για αναδρομές… Με αυτά τα πενιχρά  αποθέματα,  πώς να ανταποκριθείς έστω στοιχειωδώς  στο κάλεσμα της αρχισυντάκτριας σου για Χριστουγεννιάτικο αφιέρωμα, όταν μάλιστα οι γιορτές δεν είναι το καλύτερο σου;

Δε θυμάμαι πότε άρχισε, αλλά οφείλω εδώ να ομολογήσω ότι ανήκω σ’ εκείνους τους μυστήριους τύπους που στις γιορτές επιθυμούν διακαώς να … ετεροχρονιστούν – κατά προτίμηση σ’ ένα καυτό καλοκαιράκι – ή έστω, εν ανάγκη, να διακτινιστούν αυτομάτως στις έρημες ακτές της Β. Ισλανδίας!  Μη φανταστεί κανείς τίποτα ανίατα παιδικά τραύματα, οι παιδικές μου γιορτές ήταν μες τη γιρλάντα και τη χρυσόσκονη, πνιγμένες στις μυρωδιές των κουραμπιέδων και των μελομακάρονων… Τι να πω… ίσως κάποιος ιδιόρρυθμος πρόγονος κρατάει την άκρη της γραμμής του DNA μου… Το σίγουρο είναι ότι το μόνο ευχάριστο στις γιορτές τότε, αλλά και αργότερα λόγω δουλειάς, ήταν το κλειστό σχολείο: είχα επιτέλους χρόνο για τα δικά μου. Α, και τα μελομακάρονα,  που τιμούσα και τιμώ απαρεγκλίτως και ενθουσιωδώς – γι αυτό άλλωστε κάθε Γενάρης  είναι ένας Γολγοθάς ενοχών και σκληρής δίαιτας…  Έπληττα και πλήττω στα ανοιχτά τραπεζώματα με τη θορυβώδη ευωχία και τα συμβατικά ευχολόγια και φιλιά, αν και όποτε οι οικογενειακές ανάγκες το απαιτούν ανταποκρίνομαι στις απαιτήσεις του ρόλου μου αξιοπρεπώς –  κατά τη μαρτυρία της θυγατέρας μου, που, αν και εντελώς αντίθετου εορταστικού mood, στέκεται πάντα  συγκαταβατική σύμμαχος μου…

Η γενική ευθυμία των ημερών, που πάντα μου μοιάζει βεβιασμένα υπερβολική, η ανάταση ψυχών και συναισθημάτων, που τη βρίσκω κωμικά  ευκαιριακή, όπως και το όργιο των αγορών, που φτάνει στην παράκρουση, ρίχνουν τη διάθεση μου στα πατώματα. Περιττό να τονίσω ότι παίρνω ανάποδες με την  έναρξη των στολισμών από τις αρχές Νοέμβρη και επιβεβαιώνεται η εντύπωση μου ότι όλο αυτό το τζέρτζελο δεν είναι παρά το εμπορευματοποιημένο αντίδοτο στη γενική κατάθλιψη. Από τότε μάλιστα που το καραμελωμένο εορταστικό πάρε- δώσε επεκτάθηκε και στο διαδίκτυο, νιώθω να πνίγομαι μέσα σε αστεράκια, ελαφάκια, προβατάκια και στις 1.652 παραλλαγές του ίδιου γνωστού… πατροπαράδοτου χριστουγεννιάτικου δέντρου, που οι κάτοχοι τους επιμένουν να ανεβάζουν…


Εν πάση περιπτώσει, ευθαρσώς ομολογώ πως δεν αξιώθηκα ποτέ την επιφοίτηση του περίφημου πνεύματος των Χριστουγέννων. Δεν ξέρω αν υπάρχουν κι άλλοι με το κουσούρι, αλλά τολμώ να υποθέσω ότι είναι περισσότεροι απ’ όσους το ομολογούν: η δικτατορία των εορτών είναι άτεγκτη και η απαίτηση για γενική ευφορία απόλυτη – κάπως σαν το γελαστό πρόσωπο στο διήγημα του Χάινριχ Μπελ… Σίγουρα πάντως, από αυτή (και μόνο!) την πλευρά, και σε μένα και σ’ αυτούς, η καραντίνα φέτος δε μας πάει και τόσο άσχημα!

Αφήστε μια απάντηση

Αυτός ο ιστότοπος χρησιμοποιεί το Akismet για να μειώσει τα ανεπιθύμητα σχόλια. Μάθετε πώς υφίστανται επεξεργασία τα δεδομένα των σχολίων σας.