ΒΥΖΑΝΤΙΝΟΣ  ΕΣΠΕΡΙΝΟΣ

Ψιθυρίζουν

το Κύκνειο άσμα

την εποχή των Κομνηνών

και των Παλαιολόγων αργότερα.

Οι θρόνοι έγιναν καρέκλες απλές

με λεπτό αστράγαλο.

Βυζάντιο.

Μια υπόσταση αδύνατη

σκύβει σαν καμπουριαστό δρεπάνι ακόνιστο.

Γεμάτη σαπρόφυτα η ζαρωμένη

ψυχή της Βασιλεύουσας.

Ιέρεια εξαντλημένη.

Γύπες από πάνω της.

Τα φρούρια ταπεινώνονται

οι πανοπλίες πέφτουν.

Η άλωση της Πόλης από τους Φράγκους

οι μάχες που δεν δόθηκαν

τους βυζαντινούς ενώ ηχούσαν

του θανάτου σάλπιγγες

δεν συνέτισε.

Μα προτού σιγήσουν

η απόδραση* -με χαμένη αξιοπρέπεια

θρυμματισμένο μέλλον-

λογίων και καλλιτεχνών

στη Δύση

κόμιζαν φως και ξημέρωμα.

Έτσι θα ηχήσει το σιωπητήριο

με το στόμα του στερνού Παλαιολόγου

ηρωϊκό και πένθιμο…