Ο  ΒΑΣΙΛΙΑΣ  ΤΩΝ  ΞΩΤΙΚΩΝ

               Ποιος άργησε και μ’ άλογο τρέχει στ’ ανεμοβρόχι;

               Είναι πατέρας που κρατά το γιο στην αγκαλιά του

              Και τον φυλά απ’ τη θύελλα στο στήθος στην καδιά του.

                                                        *

       –   Γιε μου, γιατί το πρόσωπο στην αγκαλιά μου κρύβεις;

        –  Πατέρα μου, το Βασιλιά των ξωτικών δε βλέπεις

             Με τη χρυσή κορώνα του και τον μακρύ μανδύα; 

      –  Γιέ μου, δε βλέπω βασιλιά, την καταχνιά μονάχα.

           « Έλα κοντά μου και μαζί θα παίξουμε σα φίλοι.

            Τόσα λουλούδια όμορφα τις όχθες μου στολίζουν!

            Κι η μάνα μου πέπλα χρυσά φορά που λαμπυρίζουν».

      –  Πατέρα μου, δεν άκουσες το Βασιλιά τι λέει,

            Πόσα μου τάζει σα βρεθώ στη χώρα που ορίζει;

      –  Γιε μου, μη μου ταράζεσαι. Κι αυτό π’ άκουσες είναι

             Ο άνεμος π’ ανάμεσα σε φύλλα μουρμουρίζει.

          « Παιδάκι αξιολάτρευτο, θέλεις να ‘ρθείς μαζί μου;

            Δούλες σου θα ‘ναι οι κόρες μου∙ αυτές θα σε λικνίζουν

             Και με τραγούδια και χορούς θα σε γλυκοκοιμίζουν».

      –  Πατέρα, πατερούλη μου, δε βλέπεις εκεί κάτω

              Μέσα στον ίσκιο το βαρύ του Βασιλιά  τις κόρες;

      –  Γιέ μου, δε βλέπω τίποτα κει κάτω τέτοιες ώρες∙

               Μονάχα γέρικες ιτιές ασημοφορεμένες.

          « Αχ, το γλυκό σου πρόσωπο τι θαύμα, τι μαγεία !

             Κι αν μ’ αρνηθείς να ‘ρθείς μαζί, σε παίρνω με τη βία».

        – Πατέρα, πατερούλη μου, να τος, μ’ αρπάζει τώρα!

             Αχ, τι κακό που μου ‘κανε αυτή τη μαύρην ώρα !

                                                     *

             Νιώθει ένα ρίγος παγερό∙ τ’ άλογο σπιρουνιάζει.

             Σαν έφτασε κι αντίκρισε το σπίτι του μπροστά του,

             Δεν είχε γιο∙ ήταν νεκρός μέσα στην αγκαλιά του.

     Σπάνια το όνομα ενός ποιητή ή συγγραφέα σού φέρνει αμέσως στη μνήμη ένα και πάντα το ίδιο από τα έργα του, όπως το όνομα του μεγαλύτερου ποιητή της Γερμανίας, του Γιόχαν Βόλφγκανγκ Γκαίτε, που μόλις το ακούσεις ή το διαβάσεις σου έρχεται αμέσως στη μνήμη το σημαντικότερο έργο του, ο Φάουστ, ένα έργο που ο μεγάλος Γερμανός ποιητής το έγραφε όλη του τη ζωή και που μόλις πρόλαβε να το τελειώσει.  Ο Γκαίτε δεν ήταν μόνο μεγάλος ποιητής∙ ήταν ένα πνεύμα που χώραγε τα πάντα, ακόμα και επιστήμες. Δεν άφησε τίποτα που τράβηξε το ενδιαφέρον του και δεν έγραψε κάτι σημαντικό γι’ αυτό. Έχουν, θα έλεγα, γι’ αυτό δίκιο εκείνοι που λένε ότι μπορεί να μην ήταν μεγάλος στην τραγωδία όπως ο Σαίξπηρ∙ στο δραματικό θέατρο όπως ο Σίλλερ∙ στο έπος όπως ο Μίλτον∙ στην οπτική όπως ο Νεύτων∙ στην επιστολογραφία όπως ο Βολταίρος∙ στη λυρική ή ελεγειακή ή στοχαστική ποίηση όπως ο Χαίλντερλιν , ο Σέλλεϋ, ο Ουγκώ , ο Μπωντλαίρ ή ο Ράινερ Μαρία Ρίλκε∙ στη γεωλογία όπως ο Μπυφόν∙ στη φιλοσοφική θεώρηση του Κόσμου όπως ο Λάιμπνιτς, ο Καντ ή ο Σοπενχάουερ∙ στη βοτανική όπως  Λιναίος ή, για να δώσω ένα τέλος σε αυτή τη μακριά σειρά της λογοτεχνίας, της φιλοσοφίας και της επιστήμης, στην ανατομία όπως ο Βασάλιος. Υπάρχει όμως μια σφαίρα, όπου ο Γκαίτε τους  ξεπέρασε όλους αυτούς που αναφέρθηκαν. Η σφαίρα αυτή είναι ο εαυτός του ως σύνολο.

   Δεν πρέπει ,λοιπόν, να μας ξαφνιάζει το γεγονός ότι ο   Γκαίτε, μέσα στα τόσα πολλά ενδιαφέροντα που είχε, βρήκε καιρό και διάθεση να ασχοληθεί και με τους θρύλους και τις λαϊκές παραδόσεις της πατρίδας του. Δεν υπάρχει παιδί στη Γερμανία που να μην έχει διαβάσει ή ακούσει για τον Βασιλιά των ξωτικών σε στίχους του Γκαίτε. Αυτό το όμορφο, λοιπόν, παραμύθι του γερμανικού λαού, που συγκίνησε τον Γκαίτε και το λάμπρυνε με την πένα του, δίνω εδώ στη δική μας γλώσσα, προσπαθώντας να διασώσω ό,τι μπορεί να διασώσει μια μετάφραση από την ομορφιά του πρωτοτύπου.