Στοχασμοί εσπέρας προσμένοντας τα Χριστούγεννα
Οι παλιοί μετρούσαν το χρόνο με τις γιορτές. Χριστός γεννάται – ώρα λογάτε. Τόσο μεγαλώνει η μέρα της Αναλήψεως , τόσο μικραίνει των Ταξιαρχών . « Ίσαμε του Χριστού η μέρα μικραίνει κατά μία ώρα. Χάνεται το φως κι αυγαταίνει το σκοτάδι». Η μέρα γρήγορα παίρνει το πέπλο της κι απλώνεται παντού το σκότος της παγωνιάς , το σκότος της ανάπαυλας. Όλες οι εξωτερικές εργασίες πρέπει να συντομευθούν. «Ώρα λογάτε» . Ώρα για το σπίτι , ώρα για την ίδια τη ζωή, ώρα για τον καθένα. Η αυτοσυγκέντρωση και η αυτοάμυνα εν υποστατική συνυπάρξει στην εσωτερική πυρωστιά της ψυχής. Ώρα του Λυχνικού.
Την ώρα που το φως υποχωρεί και η προετοιμασία του σκότους έχει πια ολοκληρωθεί , όταν στο βάθος του ορίζοντα έχει χαθεί πιά ο Σαρωνικός και το νησί της Αφαίας ζει στην απροσδιοριστία της καταχνιάς , όταν ο κόσμος ταλαιπωρείται από την τηλεοπτική σπουδαιοφάνεια της κενότητας , παρακολουθώ από το παράθυρο του γραφείου μου τα φώτα των ερχομένων στο λιμάνι πλοίων κι αυτών που ξεκινούν για το νυχτερινό ταξίδι τους. Η ζωή ακολουθεί τη ρότα της. Κι εκείνη την ώρα να κι η κλήση του Λυχνικού που πληροί ελπίδος την κτίση και υπενθυμίζει των Προεορτίων την έλευση.
«Σπήλαιον ευτρεπίζου , η Αμνάς γαρ ήκει έμβρυον φέρουσα Χριστόν. Φάτνη δε υποδέχου τον τω λόγω λύσαντα της αλόγου πράξεως ημάς τους γηγενείς. Ποιμένες αγραυλούντες μαρτυρείτε θαύμα το φρικτόν. Μάγοι εκ Περσίδος , χρυσόν και λίβανον και σμύρναν τω Βασιλεί προσάξατε» ,καταπληκτικό δοξαστικό των Προεορτίων σε ήχο πλ. Β΄ . Ήξεραν οι παλιοί τι έκαναν . Άνοιξα την «Κυψέλη» κι άρχισα το σιγοψέλνω , όταν με διέκοψε το τηλεφώνημα από το Άμστερνταμ. Ήταν ο Ηλίας. Είχε μια απορία που του γεννήθηκε καθώς έβλεπε την Εικόνα της Γεννήσεως που του έδωσε η μαμά του :
-Παππού γιατί οι Μάγοι πήγαν στο Χριστούλη χρυσάφι , λιβάνι και πώς το λένε το άλλο. Του είπα , αλλά δεν πιστεύω να κατάλαβε. Ήταν μόνο πέντε χρονών τότε και μεγαλώνει στην Ολλανδία. «Εν γη ερήμω και αβάτω και ανύδρω» . Ο Θεός να γίνει φωτισμός του και σ’ αυτόν και στην αδελφή του τη Νίκη.
Θα τον ήθελα πολύ να τον είχα στο Εσπερινό της Εορτής να ακούσει τα θαυμάσια Απόστιχα και να πάρει απάντηση από το σχετικό Απόστιχο σε ήχο γ΄ :«Του Κυρίου Ιησού γεννηθέντος εν Βηθλεέμ της Ιουδαίας εξ ανατολών ελθόντες μάγοι προσεκύνησαν .Θεόν ενανθρωπήσαντα. Και τους θησαυρούς αυτών ανοίξαντες δώρα τίμια προσέφερον, δόκιμον χρυσόν ως βασιλεί των αιώνων και λίβανον ως Θεόν των όλων , ως τριημέρω δε νεκρώ σμύρναν τω αθανάτω ».
Ιδού η απάντηση. Θα με ρωτούσε ίσως . «Πως γίνεται τριήμερος νεκρός και σμύρνα στον Αθάνατο» . Μέγα της Οικονομίας το μυστήριο. Τόσο μέγα που «ου φέρει έρευναν» .
Το Μυστήριο της ενανθρωπήσεως του Υιού και Λόγου του Θεού ενεργεί την θέωση του ανθρώπου. Ο Θεός γίνεται άνθρωπος για να κάνει τον άνθρωπο Θεό . «Άνθρωπος γίνεται Θεός ίνα Θεόν τον Αδάμ απεργάσηται» ( Δοξαστικό Αίνων Ευαγγελισμού). Μόνο δια του ενανθρωπήσαντος Υιού και Λόγου του Θεού μπορεί κανείς να φτάσει στη θέωση. Και όπως γράφει ο Άγιος Νικόδημος ο Αγιορείτης η ανανθρώπηση του Χριστού ήταν ο αρχικός σκοπός και το τέλος της δημιουργίας. Ο Χριστός , με τον τρόπο αυτόν, γίνεται «πρωτότοκος εν πολλοίς αδελφοίς» ( Ρωμ. η΄ 29) και αυτό αναφέρεται όχι στη Θεότητά , αλλά στην ανθρωπότητά του. Όπως γράφει δε ο Σεβ. Μητροπολίτης Ναυπάκτου κ. Ιερόθεος «η ενανθρώπηση του Χριστού είναι το μεγάλο και απόκρυφο μυστήριο ένεκα του οποίου ο Θεός συνέστησε όλον τον κόσμο» ( Αρχιμ. Ιεροθέου Βλάχου «Το Απροϋπόθετον της Θείας Ενανθρωπήσεως» Εκκλησιαστική Αλήθεια φ.365 16- 12- 1992).
Το γε νυν έχον συνεχίζω ν’ αγναντεύω τον σκοτεινό ορίζοντα της θάλασσας του Σαρωνικού . Και πάλι ακούγεται η καμπάνα για τον Εσπερινό. Η κλήση στην καινή ζωή συνεχίζει τον καθημερινό ρυθμό της κι ο κόσμος συνεχίζει να κινείται βιαστικά στους δρόμους με τα λαμπιόνια και την απομίμηση δέντρων. Γιορτή εν ερημία. Κι όμως η Έρημος πληρούται εν κοινωνία. Οι σύγχρονες αντιθέσεις δεν αποδιώχνουν τις παλιές. Ο κόσμος είναι ο αυτός αιώνες τώρα. Κι όμως εν μέσω τόσων πολλών συνεχίζουμε να γιορτάζουμε τα Χριστούγεννα. Να γιορτάζουμε τη Γέννηση του εν τω Σπηλαίω τεχθέντος Χριστού και να μας συνέχει αυτό το γεγονός , να μας καταπλήττει σαν τους Μάγους «ου σκήπτρα και θρόνοι αλλ’ εσχάτη πενία. Τι γαρ ευτελέστερον Σπηλαίου , τι δε ταπεινότερον σπαργάνων» ( Υπακοή Όρθρου Χριστουγέννων).Καλά Χριστούγεννα
Ο Γιώργος Θ. Πρίντζιπας γεννήθηκε στην Αθήνα το 1947. Μετά τις πανεπιστημιακές του σπουδές ασχολήθηκε συστηματικά με την ιστορική έρευνα του νέου ελληνισμού και με τη λογοτεχνία. Έχει γράψει ιστορικές μελέτες και έχει λάβει μέρος σε συνέδρια για την ιστορία της Τουρκοκρατίας και γενικότερα του νέου ελληνισμού. Ακόμη έχει γράψει μυθιστορήματα και διηγήματα που είναι δημοσιευμένα σε περιοδικά και εφημερίδες, είτε αυτοτελώς. Είναι μέλος της Εθνικής Εταιρείας των Ελλήνων Λογοτεχνών, της Εταιρείας Ιστορικών Σπουδών του Νεότερου Ελληνισμού και της Εταιρείας Πελοποννησιακών Μελετών. Υπήρξε προϊστάμενος της Βιβλιοθήκης της Ιεράς Συνόδου και συνεργάτης του Ραδιοφωνικού Σταθμού της Εκκλησίας της Ελλάδος 89.5FM, της εφημερίδας και των περιοδικών της. Προσφάτως εξέδωσε το βιβλίο “Οι τουρκορθόδοξοι”.
