Προσκλητήριο άγγελμα η ανυπόταχτη ζωή
ξέχωρης προσωπικής δημιουργίας και ολοκλήρωσης,
με ρήξεις ανοιχτές, ανατροπές και επινοήσεις.
Ο χρόνος, αξίωμα αναγνώρισης και δοκιμασία
για δραστικές αλλαγές, σχεδιασμούς και υπερβάσεις.
Ο τόπος, αναφορά, σπονδή και σημειολογία
για τη συμπαντική ταυτότητα και αξία
και η αυτοτελής τους λειτουργική συνάφεια και ισχύς,
η αρμονία του συνδυασμού και της συνέχειας,
ως δόγμα ερμηνείας, προσέγγισης κι αποδοχής.

Διάγραμμα ευανάγνωστο του χρόνου η υποθήκη,
οι μαρτυρίες στράτευση και οι αναδρομές πιστώσεις
για την ψηλάφηση του βάθους του στο εύρος των ορίων.
Η αποζήτηση τ’ αξιόπιστου, αμφίδρομη ενσυναίσθηση
για τα κοινά οράματα και τις συλλογικές συμπράξεις.
Η απάρνηση του εφικτού και η πρόβλεψη του αγνώστου,
βούληση στ’ απροσχημάτιστο και κατάθεση ψυχής ,
για να μην είναι ο κόσμος κλίμακες και ομάδες,
να μην έχει διέξοδο και καταφυγή σ’ ανάγνωσμα ιστορίας,
παρά να εντρυφεί σε μια νέα και αστέγαστη εποχή.

Περισπούδαστες πολλών  οι φανερές και μύχιες επιθυμίες,
φιλόδοξες εμμονές αυτοπροβολής και επιστασίας,
η διαδοχή παράδοση, ευταξία και συνευθύνη.
Όταν η εξάρτηση, αυτόφωτη προσαρμογή αιτιολογείται
για την υπακοή στις διδαχές, τις εκκλήσεις και συστάσεις.
Όταν η παραίτηση αυτόνομη συνείδηση καλείται
μπροστά στην εκμετάλλευση και την επέλαση του ψεύδους,
η συμπεριφορά της μίμησης και η κυκλοθυμική η στάση,
δεν είναι μελλοντικές επιταγές, οραματισμοί και βλέψεις,
παρά του χθες πιστές αντιγραφές κι αδόκιμες επαναλήψεις .