Αενάως: η ευκαρπία, η αλληγορία του κειμένου
1
«Δεν γράφουμε αυτό το οποίο θέλουμε» Γκιστάβ Φλωμπέρ
Απαριθμώ τις κύριες κατηγορίες των γραπτών: ποιήματα, ημερολόγια, χρονικά, μαρτυρίες, ταξιδιογραφήματα, κριτικές για λογοτεχνικά βιβλία, δοκίμια, μεταφράσεις από τα αγγλικά και τα γαλλικά. Επίσης: υπηρεσιακά έγγραφα, τηλεγραφήματα, τακτικές ή έκτακτες αναφορές, εβδομαδιαίες, μηνιαίες και πολυσέλιδες ετήσιες εκθέσεις, τις οποίες διαβίβασα στους αρμόδιους αποδέκτες κατά τη διάρκεια της τριανταπεντάχρονης σχεδόν σταδιοδρομίας μου στον διπλωματικό κλάδο. Εννοείται ότι συνιστούν προϊόντα καθημερινού μόχθου. Διότι ακόμα και στις διακοπές γράφω. Ή μάλλον τότε είναι που γράφω εντατικότερα. Όπως κατά κανόνα συμβαίνει με τους συγγραφείς. Ένας τρίτος παρατηρητής θα μπορούσε να ισχυριστεί ότι τότε γράφω σχεδόν αυτομάτως…
**
…διότι απλούστατα δεν γίνεται διαφορετικά. Γράφουμε διότι λειτουργούμε. Τόσο ξεκάθαρο αυτό. Ως διαδικασία αναπνοής κι εκπνοής, για να το διατυπώσω διαφορετικά. Κοντολογίς, γράφω από ανάγκη. Μου είναι αδύνατον να σκεφτώ «δεν γράφω»: πρόκειται για σκέψη θανάτου. Βεβαίως αντιγράφω, όσο μεθοδικότερα μπορώ, αυτό που συμβαίνει εντός μου, αυτό που ο νους μου παρέχει ως εικόνα δύναμης. Από την άποψη αυτή γράφω, σημαίνει αποδελτιώνω τα δεδομένα, τα οποία προϋπήρξαν προ πολλού ή σχετικά προσφάτως ένδον. Είναι η έτοιμη τροφή της σελίδας. Δεν χρειάζεται να τονίσω ότι η σύνταξη λογίζεται υπόθεση μιας εξαντλητικής, τις περισσότερες φορές, βίωσης. Η γραφή ως ολική προσοικείωση της ζωής: οι λέξεις που δεν θέλουν ν’ αφήσουν τίποτα, ως εκ των πραγμάτων, να πέσει στο χώμα της λήθης.
2
«Όλα τα δέντρα φορτωμένα φύλλα / Ανεπίδοτα μηνύματα / Όλες οι πέτρες με ιερογλυφικά / Αρχαίες υποθήκες αμετάφραστες / Οι νύχτες όλες οιωνοί / Της Νύχτας, ανερμήνευτοι»: η Παυλίνα Παμπούδη στο έργο της Σημειώσεις για το άγραφο, όπως φιλοξενήθηκε την περασμένη χρονιά, στο εικοστό τεύχος της Ποιητικής. Εδώ θίγεται ο διχασμός του ποιητικού υποκειμένου σε είναι της αίσθησης και είναι των σημαινομένων. Το τελικό κείμενο ως Σφιγξ. Ως διάττων νοήματος.
**
H γραφή ως μηχανή ηθικής. Γράφουμε εαυτούς. Γραφόμαστε πάει να πει μαθαινόμαστε. Πιθανότατα βελτιωνόμαστε με την πάροδο των δοκιμών. Το παν: η καθημερινή άσκηση αποτύπωσης, η γυμναστική των λέξεων, η αγωγή του ύφους. Όχι η σύμβαση της τρέχουσας συνθήκης, αλλά η αντίσταση στην αλλοτρίωση, στη δήθεν εξομάλυνση, την οποία μια επιθετική κανονικότητα επικαλείται ασυστόλως. Γράφω επειδή δεν στρεβλώνομαι, επειδή ευελπιστώ μέσα στην περιγεγραμμένη τρέλα. Συλλέγω τις λέξεις, δηλαδή εντοπίζω και ταξινομώ ό, τι το χάος επιτρέπει να ταξινομηθεί. Από τη χαραμάδα της φθοράς αποσπώ τις παραγράφους, τους στίχους, τις στροφές στην πρωτογενή μορφή τους. Η λεκτική ενέργεια: η τροφοδοσία της ημέρας, η απογραφή εφιαλτών, κατά αντίθετη φορά, η καταγραφή των ανακουφιστικών δωρεών της νύχτας που προηγήθηκε. Το ποιητικό μόρφωμα είναι συνεπώς τέκνο ενός ένυλου ρυθμού.
συνεχίζεται…
