**
Επανεκκίνηση τώρα. Γράφω, πίνω, θυμάμαι: τσάι με τζίντζερ και κανέλα. Την πρώτη φορά που το δοκίμασα στην πρωτεύουσα του Βιετνάμ, νόμισα αμέσως ότι υπερίσχυε κατά πολύ η εύκολα αναγνωρίσιμη φύση του τζίντζερ. Δυο τρεις μέρες όμως μετά, σχημάτισα τη γνώμη ότι επικρατούσε μια σαφώς διαφορετική ποιότητα απόλαυσης. Μια ένυλη άλως. Στη γλώσσα δοκιμαζόταν η βεβαιότητα των όσων προηγήθηκαν. Ναι, ήταν η παρουσία της κανέλας που υπονόμευε τώρα τα όποια δεδομένα. Κι όμως το τσάι προερχόταν από το ίδιο κουτί. Το είχα αγοράσει μόλις έφτασα εδώ. Τα σημεία είθισται να μουδιάζουν, να συσκοτίζουν σύμβολα, να συγχέουν τις πραγματικότητες. Ή μήπως η γεύση ξέρει πώς να προσαρμόζεται στην προαίρεση του θυμικού, στην όποια διάθεση της στιγμής, ή ακόμα και στην προεπιλογή του νου; Το τζίντζερ, εντέχνως πτυχωμένο μέσα στην κανέλα, αντιστρατεύεται εξ ορισμού τη λεγόμενη ιδανική κανονικότητα, την τόσο γνωστή και απολύτως αποδεκτή από τον ημέτερο φέρ΄ ειπείν λάρυγγα. Εμφανίζεται γεμάτο αυτοπεποίθηση ή υπαναχωρεί ευφυώς την επόμενη φορά. Απαιτείται βεβαίως κάποιος χρόνος, ούτως ώστε να ελαχιστοποιηθούν οι εναντιωματικές συνισταμένες και να διευκολυνθεί η πρόσληψη των δύο καταστατικών ουσιών. Συνεπώς, όταν αίρονται, έστω και σ΄ ένα μικρό, αλλά αισθητό βαθμό, οι ομολογούμενες αντιθέσεις, μπορούν να συμπέσουν τελικά σε μια και μόνο λέξη, έστω στην αιωνίως πρόχειρη, άκρως συμφιλιωτική εκείνη: «interesting». Έτσι εκφράζονται, παραδείγματος χάριν, εις επήκοον όλων, οι αγγλοσάξονες της παρέας, οι οποίοι δοκιμάζουν ασμένως μαζί μου, στο αίθριο του ξενοδοχείου μας, την επιβεβαίωση αυτών των ιδιότυπων συγκερασμών ρίζας και φλοιού. Επικυρώνοντας στην πράξη της στοματικής φιλοξενίας την απρόοπτη αυτή σύγκλιση, καταφεύγουν παγίως σ΄ έναν όρο, ο οποίος διακρίνεται για τη σημασιολογική του ευελιξία. Είναι ικανός να χωρέσει ακόμη κι όσα υποδηλώνουν αταίριαστες, κατά τα φαινόμενα, ετερότητες: «interesting». Τόσο γενική, τόσο άδεια λέξη. Μπορεί εν τέλει να χωρέσει το παν. Πίνω το τσάι μου, δηλαδή τη γραμματική του πρωινού.
**
Ίσως να έγραφα σαφώς λιγότερο, αν ήμουν μουσικός. Ή ζωγράφος. Η γραφή αντικαταστάτης, θεράπων, μεσάζων ονείρων. Σχέση εύθραυστη αλλά όχι μάταιη. Αντιμετωπίζει τον αντικειμενικό κόσμο σε ισότιμη βάση πληρότητας. Γράφω (και) εικόνες. Όλοι μας γράφουμε στο μεταξύ το ίδιο βιβλίο. Είμαστε κατ΄ ανάγκην ένας-μια. Γράφουμε, διεκδικώντας την γραμματική αίγλη. Ό, τι συνεπώς μας καθιστά λιγότερο ευάλωτους στο μεγάλο δάσος των ψευδαισθήσεων και των αυταπατών. Γράφουμε για να απολυμάνουμε το σπίτι μας, να διώξουμε μια για πάντα τον εχθρό, την αστάθεια του είναι. Όσο άκαρπη κι αν αποδεικνύεται ενίοτε η συνολική διαδικασία της γραφής, αποτελεί εν τέλει παρέκκλιση από την κατηφόρα της αφασίας. Στον αντίποδα της τρομοκρατίας, την οποία ανενδοίαστα εγγυάται η οργανωμένη αποπροσωποίηση των μελών της κοινωνικής κυψέλης, τα κείμενά μας αποτολμούν να δράσουν, στις καλύτερες των περιπτώσεων, ως καταλύτες ελευθερίας.
**
Απομονώνω για τις ανάγκες της εποπτικής στιγμής τα όσα πρεσβεύει εν προκειμένω ο Μισέλ Φουκώ: «Τι παράξενη στρέψη της γραμμής ήταν το 1968, η γραμμή με τις χίλιες αποκλίσεις! Από εκεί προέκυψε ο τριπλός ορισμός του ρήματος γράφω: γράφω σημαίνει αγωνίζομαι και αντιστέκομαι. Γράφω σημαίνει εμπλέκομαι σε ένα γίγνεσθαι. Γράφω σημαίνει χαρτογραφώ, σημαίνει ότι «είμαι χαρτογράφος…». Το κείμενο επαναδιατυπώνει την ανάγκη του εγώ να μαθευτεί ως έχει.
συνεχίζεται…
