“Αν θέλετε ν’ ακούσετε τους θεούς, ακούστε τους ποιητές” είπε ο Δημόκριτος. Διαβάζοντας τη νέα ποιητική συλλογή της Φωτεινής Βασιλοπούλου, αυτό που θα ακούσετε είναι ο ψίθυρος, ο ρυθμός της ζωής των καθημερινών ανθρώπων, αφού, κυρίως από την καθημερινή ζωή αντλεί τα θέματά της. Γατί “η ποίηση δεν είναι παρά ένας μεγεθυντικός φακός της πραγματικότητας”, σύμφωνα με τον Νικηφόρο Βρεττάκο.
Η ποιήτρια γνωρίζει και ελέγχει τα εκφραστικά της μέσα. Με γλώσσα ρέουσα, χρησιμοποιώντας συνηθισμένες λέξεις σε ασυνήθιστους συνδυασμούς, μιλά απευθείας στο συναίσθημα, μακριά από τον εύκολο λυρισμό.

 Με δυο γουλιές καφέ πικρό

και τρεις μπουκιές απόγνωσης απ’ το πρωί.

…

Πάλι

δεν έχω μαγειρέψει.

Ούτε ένα πιάτο σπιτικής στοργής.

…

Λίγη σαλάτα

να συνοδεύσει την πρωτεΐνη του σφαγμένου πάθους μας

να πάει κάτω η λίθινη

αυτής της σχέσης εποχή.     

 (Μενού ημέρας)

 Δεν επιθυμεί να γοητεύσει, αλλά να αναστατώσει τον αναγνώστη, ανατρέποντας με θάρρος και τόλμη τις προσδοκίες του, αποκαθηλώνοντας τα καθιερωμένα.

…

Τούτος ο Αγιώργης είναι αλλιώτικος

δε μοιάζει με κανέναν, είπαν.

…

θυμήθηκαν την πρώτη νιότη

την πρώτη τους φορά.

Και αναστέναξαν βαθιά.

-Θε’ μου, συχώρεσέ τες!      

(Αγιώργης I)
       

Απλωσιά η ποίησή της. Σε ταξιδεύει σε τόπους απόκοσμους, φανταστικούς, ίσως επιθυμητούς. Τα ποιήματα, όμως ζόρικα. Στιγμές αγριεύουν, έρχονται να σε συνταράξουν, γιατί όχι, να σε συγκλονίσουν με ξεχωριστές εικόνες, αντιθέσεις, ανατροπές.

…

Γελούσες όπως πότιζες τον μυστικό σου κήπο

να βρουν οι πεταλούδες χρώματα

…

Δεν έχει ψυχανθή και λεπιδόπτερα στον θάλαμο.

Δυο πεταλούδες μοναχά

αμείλικτο νερό φαρμάκι

στάζουνε στις φλέβες

καθώς ο θάνατος

απ’ την περίσσια οξυγόνου μεθυσμένος

και τη νίκη του

καθάριος στον αέρα αιωρείται

πάνω απ’ το σταυρωμένο σώμα.     

(Αμείλικτο νερό)

Η Βασιλοπούλου έχει εφεύρει τον δικό της ποιητικό κόσμο, μια προσωπική της έκφραση και ρυθμό. Αποσυνθέτει τον εαυτό της για να τον ξαναβρεί στα ποιήματα και να μας χαρίσει με τον τρόπο της τη δική μας εσωτερικότητα. Αποτυπώνει μια ματιά προσωπική του καθενός μας. Καθιστά το ποίημα συλλογικό βίωμα. Ηθελημένα ή αθέλητα γίνεσαι ενοχικά συμμέτοχος. Η παραδοχή υποβόσκει άνευ αντιστάσεων. Εύχομαι η συλλογή της να έχει δρόμο μακρύ.