Στο κατακόρυφο γεφύρι των ψυχών

Στην σκουριασμένη σκάλα,
στο κατακόρυφο γεφύρι των ψυχών,
εκεί να συναντηθούμε.
Από ψηλά εσύ κι εγώ απ’ τη γης.
Κάπου στη μέση
στο κεφαλόσκαλο της ζωής.
Μας περιμένει ο χάρτινος μουσικός
να μελοποιήσει τα λόγια μας.
Ήχους γλυκούς
τους όρκους μας να κάνει.
Κάθε ρίχτι που ζυγώνουμε και μία νίκη.
Σε κάθε πάτημα κι ένα παραμύθι,
με μια μάγισσα να τρομάζει το παιδί
που κουβαλάμε μέσα μας.
Μα κάθε σκαλοπάτι που σιμώνουμε
και μια νοθεία στα μαγικά της φίλτρα.
Τρισδιάστατα βήματα κερδίζουν ύψος,
κλέβουνε κι ένα κομματάκι τ’ ουρανού.
Θέλει τέχνη ν’ αλλάζεις
τα πόδια σου στην σκάλα.

Μη φοβηθείς τα γυρίσματα.
Το ένα σου χέρι πάντα στον στύλο της.
Ν΄ αγγίζεις το κέντρο της.
Να θυμάται το κορμί σου
από που εξαρτιέται.
Να ορίζει γερά τον άξονά του.
Σε κοιτάζω από κάτω σαν ζυγώνεις.
Τα μαλλιά σου υπέροχα κρεμιούνται
σαν σκύβεις και με κοιτάς.
Μαύρα γλυκά σταφύλια κληματαριάς.
Και το χαμόγελό σου…
Θαρρείς θα ξεκολλήσει
και θα πέσει στα χείλη μου.
Να το γευτώ και να μεθύσω …
Την ζαλάδα
απ’ των σκαλιών το στριφογύρισμα,
με τον έρωτα να την δικαιολογήσω.