Ο Όσκαρ Ουάιλντ στο Παρίσι

                                    [Óscar Wilde en París]

Αν σκοπεύετε να ταράξετε τούτο το αστραφτερό όνειρο, τότε

γεμίστε το πιο φίνο σας μεταξένιο μαντήλι με λεβάντα,

ή χαϊδέψτε την επένδυση του γραφείου σας από σανδαλόξυλο,

γιατί μόνον το άρωμα -καθώς ο καμαριέρης

μου φέρνει πάνω σε δίσκο μιαν άδεια καρτ βιζίτ-

δύναται να μου υποβάλει μιαν ανθρώπινη παρουσία.

Μια δέσμη βιολέτες της Πάρμας

ή καλύτερα ακόμη, ένα κάνιστρο με γαρδένιες.

Ένας άνθρωπος μπορεί

να ριψοκινδυνεύει ενίοτε – πάνω στο τραπέζι

το αιώνιο χαμόγελο μικρού γύψινου ερωτιδέως:

στην Αγγλία ουδέποτε υπήρξε τελειότερο μπουντουάρ –

κοιτάξτε, μέχρι και στις γωνίες ένα βάζο πορσελάνινο

δια τες κυρίες, ν’ αποθέτουν εκεί τα γάντια τους.

Oh, rien de plus beau que les printemps anglais,

εξηγήστε μου, πως μπορέσαμε να τα σκορπίσουμε

                                                τα χρόνια κείνα,

μα βέβαια, ένα ζεύγος κίτρινα γάντια δε φοριέται δυο φορές –

πώς μπόρεσε τούτος ο αιματόβρεχτος αστεϊσμός

να μας προστατέψει από το φόβο και το θάνατο.

Ένας άνθρωπος μπορεί, λίγες φορές εν συνόλω,

να θέσει σε κίνδυνο του περίκλειστου κήπου του τη σιωπή.

Μα πείτε, μυλαίδη, δεν ήσασθε χάρμα καθώς ετοιμάζατε

τα ψητά θαλασσινά με κείνη τη γιρλάντα από φύλλα φραουλιάς!

Οι πορσελάνες πάνω στα βάθρα,

τα τόσα φώτα και τα μπροκάρ –

για να προσδίδουν μια ψευδαίσθηση ζωής.

Όχι, θα προτιμούσα να μη σας ιδώ: ο νυχτερινός αγέρας,

καθώς σαλεύει τα μετάξια, σκορπά τα πεσμένα πέταλα

και κάνει ν’ αντηχούν τα καμπανάκια,

θα φέρει σε μένα άρωμα ανθέων που αναγεννώνται

                                                και πεθαίνουν στη σκιά·

κι η δίψα και ο πόθος, κι ίσως ακόμα ο πόνος κι η καταισχύνη

δεν αξίζουν των ρόδων τ’ άρωμα το λεπτό,

μέσα σε τούτο το ενδιαίτημα, το πάντοτε περίκλειστο.

                                                Από τη συλλογή Σχεδίασμα θανάτου (Dibujo de la muerte, 1967)

Πέρασαν πλέον εκατόν είκοσι χρόνια από τη μέρα εκείνη, στην εκπνοή του φθινοπώρου του 1900, όταν ο Όσκαρ Ουάιλντ -διωγμένος, ταπεινωμένος και εξουθενωμένος από τη φυλάκισή του στην Αγγλία- άφησε την τελευταία του πνοή αυτοεξόριστος στο Παρίσι. Δίχως να εγκαταλείψει τον εστέτ τρόπο ζωής, παρά τις στερήσεις, βαφτίστηκε πάντως εκ νέου καθολικός μόλις μια μέρα πριν από τον θάνατό του.

Σχεδόν εβδομήντα χρόνια αργότερα, ο εικοσάχρονος Βαλενθιάνος Γκιγιέρμο Καρνέρο (γ. 1947, σήμερα ένας από τους γνωστότερους εν ζωή Ισπανούς ποιητές) αναπλάθει στην πρώτη του συλλογή ποιημάτων την τελευταία εκείνη περίοδο της ζωής του μεγάλου Ιρλανδού. Ο Καρνέρο -«ποιητής αισθητικός» κι ο ίδιος- ξεκινά στα τέλη της δεκαετίας του 1960 τη δημιουργική του πορεία, μαζί με άλλους «Νεότατους» (Νovísimos) ποιητές, όπως ο Αντόνιο Κολίνας ή ο Πέρε Χιμφερρέρ. Εξόριστοι κατά κάποιον τρόπο στην ίδια τους τη χώρα, ενώ η ασφυκτική φρανκική δικτατορία πνέει τα λοίσθια, ο Γκιγιέρμο και οι συνοδοιπόροι του αναγκάζονται και κείνοι να περιπλανηθούν – στις χώρες της φαντασίας…