Ανατολή σε ψαρολέπι

Μελωδικοί σκελετοί, για όλη τη μουσική της χθεσινής νύχτας

Το σήμερα είναι σήμερα και ο χορός τελείωσε.

Το αγιάζι απλώνεται στα αχυρένια όργανα που παίζατε,

Οι τροχιές στον άδειο δρόμο σας είναι κόκκινες.

Εσύ Τζίμ κι εσύ Μάργκαρετ κι εσύ τραγουδιστή του La Paloma,

Τα κοκόρια λαλούν και λαλούν δυνατά,

Κι ενώ ο νους μου αντιλαμβάνεται τη δύναμη πίσω από τη στιγμή,

Ο νους είναι μικρότερος από το μάτι.

Ο ήλιος ανατέλλει πράσινος και μπλε σε αγρούς και ουρανούς.

Τα σύννεφα προλέγουν μια βροχή που βαλτώνει.

Συλλογή Ιδέες της Τάξης, 1936

Στον δρόμο για το σπίτι

Ήταν όταν είπα,

«Δεν υπάρχει τέτοιο κάτι σαν την  αλήθεια»,

Ότι τα σταφύλια φαίνονταν πιο γεμάτα,

Η αλεπού βγήκε τρεχάτη  από την τρύπα της.

Εσύ…  Εσύ είπες,

Υπάρχουν πολλές αλήθειες,

Αλλά δεν είναι μέρη μιας αλήθειας.»

Τότε το δέντρο, στη νύχτα,  άρχισε να αλλάζει,

Σε μια αχλή του πράσινου και αχλή του μπλε.

Ήμασταν δυο μορφές σε ένα δάσος.

Είπαμε πως στεκόμασταν μόνοι.

Ήταν όταν εγώ είπα,

« Οι λέξεις δεν είναι μορφές μιας μοναδικής λέξης.

Στο άθροισμα των μερών, υπάρχουν μόνο τα μέρη.

Ο κόσμος πρέπει να μετριέται με το μάτι».

Ήταν όταν εσύ είπες,

« Τα ινδάλματα έχουν δει πλήθη φτώχειας,

Φίδια και  χρυσάφι και ψείρες,

Αλλά όχι την αλήθεια».

Ήταν αυτή την ώρα, που η σιωπή ήταν η πιο πλατιά

Και η πιο μεγάλη, η νύχτα ήταν η πιο στρογγυλή,

Η ευωδιά του φθινοπώρου η πιο θερμή,

Πιο οικεία και πιο έντονη.

Συλλογή Parts of a World, 1942

Βιογραφικό:         

Ένας από του μεγάλους της ποίησης διαχρονικά, κορυφαίος του ποιητικού μοντερνισμού του 20ύ αιώνα, συνθέτει στοχαστικά τη θεματολογία του με περιστροφές  γύρω από τη σχέση υποκειμένου-αντικειμένου, φανταστικού και πραγματικού. Ο Στήβενς είναι αγνωστικιστής, ο σκεπτικισμός του αρνείται το υπερβατικό.  Μέσα από μια διαλεκτική ποιητική θέσεων και αντιθέσεων υποστηρίζει  τον άνθρωπο  ως υποκείμενο που «φαντάζεται, δηλαδή διανοείται. Αντικείμενο του είναι ο εξωτερικός κόσμος, η πραγματικότητα. Εφόσον όμως ο ανθρώπινος νους  αποτελεί μέρος του κόσμου,  δεν μπορεί να υπάρχει χωρίς τον κόσμο. Και εφόσον  ο κόσμος γίνεται αντιληπτός από τον νου, δεν μπορεί να υπάρχει έξω από αυτόν.  Ο άνθρωπος ορίζεται από τη συνάντηση της υποκειμενικότητας του με την πραγματικότητα. « Ο κόσμος πρέπει να μετριέται με το μάτι», λέει το ποίημα. Το μάτι της φαντασίας.

 Δυο ποιήματα του στοχαστή Στήβενς και δυο λόγια ως εισαγωγή τους,  είναι οπωσδήποτε  μια ασύμμετρη αναφορά απέναντι στο απέραντο και πολύπλοκο έργο του. Είναι ο  ίδιος ο  ποιητής  όμως, που προκαλεί με τη θέση του και το ελάχιστο. Ακόμα και τη μια στιγμή. Μια στιγμή συνειδητοποίησης του κόσμου όπως φαίνεται και όπως είναι. Η στιγμή που ενώνει τον κόσμο της φαντασίας με τον κόσμο της πραγματικότητας.