ΓΙΑ ΤΗ ΓΑΖΑ

 Δακρυσμένη μου θάλασσα

σκάς το νεράκι σου στη μαύρη ακτή

κι εκείνη ολολύζει

εξόντωση, είναι η λέξη

όλεθρος

και χειρ η απολύουσα

Τα χελιδόνια δεν ήρθανε φέτος

σε τούτο το παντέρημο κομμάτι της γης

Μόνο τα πανσέληνα τα μάτια των παιδιών

κοιτούν ορθάνοιχτα τον ουρανό

άγρυπνες ελπίδες

και περιμένουν

πάντα

πάντα –

ηφαίστεια κοχλάζουν στους καταυλισμούς.

Παλαιστίνη, πατρίδα της οργής

Παλαιστίνη αιμάσσουσα πατρίδα

με το αίμα που κραυγάζει και οδύρεται

ανάμεσα στα ρημαγμένα σπίτια

Το αίμα που τραγουδά ποτάμι στους δρόμους

«κι ως τον ύστατο χτύπο της καρδιάς μου θ’ αντιστέκομαι»*

το αίμα.

Δακρυσμένη μου θάλασσα

«περίλυπος εστίν η ψυχή μου έως θανάτου»

Τυλιγμένη με τη νύχτα κάθεται στον Άδη

κι όλα τα λυχναράκια τ’ ουρανού

μαζεύτηκαν να σκορπίσουν στην ποδιά της

ασφοδίλι

Πόση ζωή

Πόσοι νιόβγαλτοι βλαστοί ποτίζονται φαρμάκι

και οι ρίζες τους σφαλούν τα μάτια με απόγνωση

οι έγκυες ρίζες που αγωνίζονται

να γεννήσουν ξανά

Φεύγουν

φεύγουν

τα πουλιά λαβωμένα

σ’ άλλον ουρανό γλιστρούν

και η ένοχη σιωπή του κόσμου

ασφοδίλι

(Από το ποίημα του Παλαιστίνιου ποιητή Σαμίχ Κάσεμ «Ως τον ύστατο χτύπο», μελοποιημένο από τον Γιάννη Μαρκόπουλο).