Είμαι ο υιός αλλά με αποκαλούν πρωτόπλαστο

Υποδύομαι τον ανίδεο βέβαια

Ήθελα μόνο να κρέμομαι στον λατρευτό μαστό

Μα έγινα ουροβόρου παίγνιο υπέρβασης αναβάτης

Όταν μάθαμε τί κρύβω στα σκέλια ήρθαν τα πάνω κάτω

Για ν’ ανδρωθώ με απομάκρυναν από τη γαλήνια λίμνη

Μου υπέβαλαν σκυφτός εμπρός τους να ανοίγω το στόμα

Τώρα αν και γαμέτης τελείωσης ορθώνομαι όπλο

Κουρνιάζω Άβελ μα δύσκολα απεκδύομαι τον Κάιν

Οικειοποιήθηκα το Πνεύμα το απόλυτο Ένα

Επινόησα αλέτρι τροχό το μανιτάρι στη Χιροσίμα

Ο λύκος η Πόλις στα μέτρα μου μα γιατί με τρομάζουν

Βλέπεις με κατατρέχουν ευνουχισμού φαντασιώσεις 

Το τραύμα απώλειας νούφαρου στα νερά της 

H salto mortale καθήλωση στον ένθεο εαυτό μου 

Η μοίρα μου του πατροκτόνου αιμομίκτη

Καλά αυτή λες και βάλθηκε να με συνθλίψει

Ας όψονται τα ερέβη η αναζήτηση λάμψης  

Με ονόμασαν Αδάμ μα εγώ με λέω Κανένα- έωλος αφού-                          

Βιωτή κόλαση αναζητώ το δικό μου πρόσωπο

Αμμόλοφος και βουλιάζω η Εύα πλέον στον κόσμο της

Κρημνίζομαι στο χείλος της γης  

Ναυάγιο και ναυαγός στην παλάμη γοργόνας

Να θυμηθώ το βλέμμα του παιδιού που απώλεσα