Δέηση

              Χώρες του ήλιου και δεν μπορείτε ν’ αντικρίσετε τον ήλιο.

                             Γιώργος Σεφέρης, «Το ναυάγιο της “Κίχλης”»

Για τα δάση τα έκπαγλα που φλέγονται έκπληκτα
Για τους δούρειους λύκους με τα μάτια τα γυάλινα
Για τη στάχτη που σβήνει στου νομά το περπάτημα
Για τον κύκνο που πνίγεται στη λάσπη της λίμνης
Για τον άνδρα που κλαίει μπρος σε Ανδράποδα
Για τα άπληστα βουλιμίας τα δύσμορφα στόματα
Για μένα που τυλίγομαι απαθής στο κουκούλι μου
Για τις μέρες τις άδοξες του σκότους του άναρχου

Για την κόρη την άχρονη το ρόδο τ’ αμάραντο

                                      *

Κάπως έτσι αυτονομείται το Ποίημα

Ο Ποιητής παρένθετο σύμπαν

δανείζει τη μήτρα του θολωτό εκ-μάγευσης                    

Τον ελεεί εκείνος ο δυνητικός χώρος                                 

ανάμεσα στο έμβρυο και τη Μεγάλη μητέρα

Ο Ποιητής εγκύπτει σε πάχνες και πέπλα

αφουγκράζεται άφατες παρηχήσεις

εναρμονίζει άρρητες ακουστικές έννοιες

ανιχνεύει στο άλογο τον λόγο πριν απ’ τον λόγο

λαξεύει νεολογισμούς λεπίδες πρωτόγονου λιθοξόου

Μαιευτήρας εκμαιεύει ολόφωτα φωνήματα  

κόβει τον ομφάλιο λώρο με λεπιδόπτερα

Οι οδύνες το υπέρτατο γέννημα τα ψελλίσματα    

τον παιδεύουν γονέα

Βιώνει περίοδο συμβίωσης 

πειραματίζεται απογαλακτισμό

εμφυτεύει στο βρέφος φτερά                                       

στεριώνει έρμα αντιπελάργησης                                                

Κάπως έτσι αυτονομείται το Ποίημα

κι απλώνει πελάγιο

* D. W. Winnicott, η έννοια του δυνητικού χώρου

(Από την υπό έκδοση ποιητική συλλογή “Όλα σιγούν εκκωφαντικά ηχούν ακατάληπτα”, εκδόσεις Ρώμη, 2020