[Πάρτε τα όλα από μένα, αλλά αφήστε μου την Έκσταση]
Έμιλυ Ντίκινσον(41)
Πέθανε η Ζαν Μορό διαβάζει στην ηλεκτρονική ειδησεογραφία συγκλονισμένη. Η μεγάλη ντίβα του γαλλικού κινηματογράφου, η σαγηνευτική, η αισθαντική με τα σαρκώδη χείλη και τα εκφραστικά μάτια κλπ κλπ τα αστέρια λάμπουν αιώνια κλπ κπλ. Είχε καιρό να τη δει στο σινεμά. Τώρα πια σπάνια επισκέπτεται κινηματογράφο. Και τα DVD είχαν αρχίσει να την κουράζουν. Της αρέσει να τα βλέπει στη σκέψη της. Να τα θυμάται. Μαθήτρια Γυμνασίου πήγαινε σινεμά σχεδόν καθημερινά η Έλλη. Δεν υπήρχε περίπτωση να χάσει καλό έργο. Κορίτσια του χωριού έμεναν μονάχα μακριά από τα βλέμματα των γονέων. Νοίκιαζαν δωμάτιο στην πόλη και πήγαιναν στο χωριό τα Σαββατοκύριακα. Αν ήταν κοντά το χωριό κι αν υπήρχαν τα φράγκα. Ανυπομονούσαν να νιώσουν την οικογενειακή θαλπωρή. Τη φροντίδα της μάνας. Να τα μαγειρέψει κανένα φαΐ της προκοπής. Να τα πλένει το λευκό γιακαδάκι, την μπλε ποδιά. Να τα σιδερώσει. Θυμάται να ρίχνει κλεφτές ματιές στις φρεσκοσιδερωμένες ποδιές των συμμαθητριών από την πόλη, με το ολόλευκο κολλαριστό γιακαδάκι και την έπαρση στο βλέμμα. Πάλι ήρθατε, είχε πει κάποια φορά ο μπαμπάς, μόλις τις είδε να κατεβαίνουν από το λεωφορείο. Πριν μπουν στο σπίτι καλά καλά. Όχι ότι δεν τις ήθελε αλλά να, τα φράγκα. Έ, όλη αυτή η ταλαιπωρία να μένουν μονάχα από τα δώδεκα, να μην είχε και τα πλεονεκτήματά της. Ουδέν κακόν… άλλωστε. Είχαν λοιπόν την ελευθερία τους, που την κατέθεταν ανεξέλεγκτες μαζί με το πενιχρό χαρτζιλίκι και την απολάμβαναν βεβαίως στις σκοτεινές αίθουσες του κινηματογράφου. Κι εκεί πραγματικά ταξίδευαν στα πέρατα. Ο κόσμος στα πόδια τους. Και γίνονταν Αννακαρένινες και γίνονταν Αντίποβες Λάρα. Και να τα γέλια και να τα δάκρυα και να τα χτυποκάρδια και να η έκσταση. Πάρτε τα όλα από μένα, αλλά αφήστε μου την έκσταση, σκέφτηκε. Υπήρχε και ο φόβος των Ιουδαίων βέβαια. Η τιμωρία για το σινεμά. Από βιτσιές σε ανοιχτή παλάμη στο Δημοτικό αναβαθμίστηκε στο Γυμνάσιο σε αποβολή. Πιο εκλεπτυσμένη κάπως και πιο βαριά ωστόσο. Αλλά αυτές εκεί, δεν άφηναν ταινία για ταινία. Υπήρχαν και τα απαξιωτικά βλέμματα του μικροαστικού καθωσπρεπισμού των ντόπιων. Μονάχα κορίτσια να γυρίζουν νυχτιάτικα. Σκασίλα τους όμως. Μόνο μη τις πετύχαινε κανένας κακόψυχος καθηγητής χουντικός. Και μη καθόταν δίπλα τους κάποιος απ’ αυτούς που μάκραινε το χέρι στο σκοτάδι. Κάποιες φορές τις είχαν λαχταρίσει κάτι στερημένα φανταράκια. Τις είχαν πάρει το κατόπι αλλά ευτυχώς μέχρι εκεί ήταν. Τίποτε παραπάνω. Στάθηκαν τυχερές ως προς αυτό. Για το σινεμά ήρθε κάποτε η ώρα της πληρωμής. Της τιμωρίας. Αρχή καλοκαιριού μαθήτρια 4ης Τάξης Γυμνασίου. Περίοδος γραπτών εξετάσεων. Το μάθημα της επομένης ημέρας Αρχαία Ελληνικά. Στο θερινό σινεμά ΑΝΕΣΙΣ επί της Π. Κωστοπούλου 2, άρχιζε θυμάται η προβολή του έργου Η νύφη φορούσε μαύρα. Φρανσουά Τριφώ με την σπουδαία ηθοποιό. Για κακή τους τύχη τις είδε η θεούσα των Αγγλικών. Την επομένη δεν τις δέχτηκαν να δώσουν το μάθημα. Δεν ήταν σίγουρο αν θα είχαν και πολλά να γράψουν βέβαια. Έφαγαν διήμερη αποβολή. Έδωσαν το μάθημα αργότερα δυο μαθήτριες μόνες κάτω από τα αυστηρά βλέμματα και τα ειρωνικά μειδιάματα καθηγητών τους. Συντηρητισμός και μαύρη χούντα. Ευτυχώς θυμάται και κάποια συνωμοτικά μειδιάματα συγκατάβασης. Αφού ζούσαν μόνες και δεν υπήρχε ο καθημερινός έλεγχος των γονιών, αφήνονταν με την ψυχή στο στόμα στις αθώες παραβάσεις που προσφέρονταν στη μικρή τους πόλη. Βυθίζονταν κι απολάμβαναν στο σκοτάδι τον φαντασμαγορικό κόσμο του σινεμά. Αλλά και αυτός τις αντάμειψε με τον καλύτερο τρόπο. Με τα καλύτερα ταξίδια. Το καλύτερο σχολείο. Ο κινηματογράφος και η Δημόσια Βιβλιοθήκη της πόλης τις είχαν προσφέρει πολύ περισσότερα από το στείρο κι αυταρχικό σχολείο. Ξεχνιούνται λοιπόν τέτοια τέρατα που τις συντρόφευαν και κατεύναζαν την άγρια νιότη τους; Που τις διέπλαθαν συνάμα;
Πεθαίνει η Ζαν Μορό; αναρωτήθηκε χαμογελώντας, καθισμένη στη σεζλόνγκ του θερινού, κάτω από τον έναστρο ουρανό πριν βυθιστεί στη σαγήνη και μαεστρία της Νύφης που φορούσε μαύρα.
(41)Δέσποινα Λαλά-Κριστ, Έμιλυ Ντίκινσον θεά του ηφαιστείου, Σμίλη, 2018, σ. 204
