Εμπρού
Η καρδιά μου σταμάτησε να κτυπά νωρίς σήμερα.
Για 238 ημέρες, 34 εβδομάδες του χρόνου, 5712 ώρες των ρολογιών και μια ανάσα ελευθερίας, άφησα την τρυφηλή μας σάρκα συρρικνωθεί, τη μικρή την καθημερινή την έγνοια μας να ελαχιστοποιηθεί, να μαζευτεί έστω για λίγο, να χωρέσει σ’ έναν πυρήνα συμπαγή, όσο που να χωράει σ’ ένα ξύλινο κουτί, τόσο που να μπορώ να λέω ότι δεν θέλω πια να φοβάμαι και μη σας περνά καθόλου απ’ το μυαλό πως ίσως και να μπορούσα να γλιτώσω, γιατί, έτσι όπως ο σφυγμός μου έπεφτε, άκουγα να βροντοχτυπά στο στήθος μου η φλέβα ολόκληρου του κόσμου κι όχι, δεν είναι θάνατος, ένας ακόμα απειροελάχιστος αριθμός στα στατιστικά σας είναι κι όπως τον επαναλαμβάνετε, σκύβω και προσκυνώ τον αριθμό αυτό στα χείλη σας με μάτια σφαλιστά, μα όχι, δεν σβήνουν τόσο γρήγορα τα χνάρια της βροχής και τα φιλιά κι οι έρωτες δεν σβιούν, γιατί είμαι ύλη κοσμική και μένω στον αιθέρα και δεν αρκεί να θλίβεστε, όχι, αυτό σκεφτόμουν, έτσι, καθώς οι παλμοί μου ολοένα χαμηλώνουν, ούτε με γραπτές δηλώσεις σας να εκφράζετε τη βαθιά σας λύπη και την ανάγκη σεβασμού, όχι, δεν φτάνει. Ο αγώνας για ζωή χρειάζεται να χαμηλώνουμε για λίγο, πότε-πότε, τους παλμούς μας, να απολαύσουμε έστω και το τελευταίο σταγονίδιο αέρα, να σταθούμε για λίγο στην άκρη της ακινησίας, ένας μετεωρισμός προαιώνιος ανάμεσα στο πριν, το τώρα και το πάντα, μια παύση μόνο μπροστά στον ίλιγγο των αισθήσεων, της διάρκειας, της περιοδικότητας, της παροδικότητας, τον κυκεώνα της πληροφορίας, ένα τραγούδι στη βροχή, μια ηλιαχτίδα στα μαλλιά σου, μια πτύχωση χαμόγελου στην άκρη του ματιού, μια υπόκλιση, έστω, μπροστά στην αιωνιότητα, έτσι δεν είναι;
Και πρέπει να πηγαίνω, πρέπει να τρέξω τώρα μ’ αυτούς που δεν καθυστερούν, μ’ αυτούς που προπορεύονται, γιατί ο χρόνος δεν μας συγχωρεί, χαράζει χαρακιές στο σώμα και τα πρόσωπα κι έτσι, καθώς θα φεύγω και θα σας αποχαιρετώ ανάμεσα σε κόκκινα γαρύφαλλα, ραβδιά και δακρυγόνα, έμαθα πως χρειάζεται περισσότερη δύναμη να φεύγεις, να εγκαταλείπεις τη σκηνή αθόρυβα, χρειάζεται περισσότερο θάρρος να υποχωρείς παρά να επιτίθεσαι, να αμύνεσαι ή να υπερασπίζεις, προς τι, άλλωστε;
Τώρα, είμαι έτοιμη.
Γεια σας.
ΣΗΜΕΙΩΣΕΙΣ
Τίτλος: Εμπρού Τιμτίκ (1978-2020). Τουρκάλα δικηγόρος, η οποία το 2019 καταδικάστηκε από το καθεστώς Ερντογάν σε 13 χρόνια κάθειρξης για συμμετοχή «σε τρομοκρατική οργάνωση». Τον Ιανουάριο του 2020 είχε αρχίσει απεργία πείνας και κατέληξε 238 μέρες μετά στις τουρκικές φυλακές, σε ηλικία 42 ετών. Ζύγιζε μόλις 32 κιλά.
