ολοταχώς σκάβοντας τα λαγούμια της λαχτάρας, προς την άλλη άκρη της νύχτας, γνωρίζει ότι τα μάτια είναι άχρηστα όταν με νύχια και δόντια κανείς ανοίγει το δρόμο για το πουθενά.
Η ζωούλα αυτή
Εύα, είναι κάτω από την κουβέρτα, όπως παίζουμε τα δυο μας. Μα μην ξεχνάμε ότι είμαστε από φως και στο φως θα πάμε κι ας γράφουν αντίθετα οι γραφές. Ένα μικρό, μερικό σκοταδάκι είναι η μικρή, μερική αυτή ζωή και υπάρχουμε σε αυτήν για να τρίψουμε τις μυτούλες μας μες στη νύχτα. Μετά ξανά το όλο. Με τη μικρή, υπέροχη προσθήκη του αγγίγματός σου.
Π
Πάνω από τα μάτια σου περνά η γλώσσα μου. Υγρά σύμφωνα βαραίνουν τα βλέφαρά σου. Τυφλός. Δεν ξεχωρίζεις αν γράφω ή αν φιλώ. Αποκοιμήσου.
Τα χάδια
είναι τα πιο αναίτια φυτά. Ομορφιά μιας γλώσσας που ποτέ δεν έμαθες. Όλα είναι μνήμη. Τι φρικτός κόσμος.
Τα φύλλα
είναι οι πτητικές μηχανές του χώματος. Περιμένουν την τελευταία σου πνοή. Ανάσταση νεκρών με το πρώτο τους αεράκι.
Μη φεύγεις
ποτάμι, ποτάμι, με τις χίλιες στάλες. Το βράδυ είναι δικό σου, μα εγώ είμαι ένα κορίτσι δεμένο στο δικό του σκοτάδι. Σφουγγάρι στυμμένο από ξένο νερό.
Σκάστε πουλιά
Καμία ομορφιά. Καμία συνοχή. Σε κανέναν δε χαρίζω πια συγκίνηση. Το κενό μεγαλώνει κάτω απ’ τα φτερά, με κοιτά και δεν ξέρω πια τι να πω.
Τα αγάλματα
είναι μικρά παιδιά. Έχουν πεισμώσει να νικήσουν. Νικά όποιο μείνει ακίνητο. Από αυτό τους το πείσμα προέκυψε η αιωνιότητα. Από μια μικρή, απερίσκεπτη ακινησία.
Αρπαχτικό
Πόσο εύκολα παραδώσαμε την πιο ερωτική ιδιότητα σε πουλί;
Μια μεσοτοιχία
τσιμεντένια. Όμορα σώματα, σιαμαία. Αυτήν την επιταγή να αγγίξει η γλώσσα δεν την καταλαβαίνω. Αυτήν την επιθυμία να αγγίξουμε ο ένας τον άλλο δεν την καταλαβαίνω. Ποια απόσταση, αγάπη μου; Το κοινό μας υλικό είναι αδιαπέραστο.
