Τη νύχτα εκείνη αρνήθηκα να ακολουθήσω πια/ Αρνήθηκα τη μοναξιά των λέξεων/των εσκεμμένων συνειρμών,τη λογική του ονείρου”ΜΑΝΏΛΗΣ ΑΝΑΓΝΩΣΤΆΚΗΣ (Τη νύχτα έρχονται).
Νύχτα βαθιά ή ξημέρωμα πού να ξέρω Διαβάζω τα ποιήματα απνευστί.Φωτιζουν εκεί στο κατασκοταδο μη χάσω το δρόμο. Πίσσα σκοτάδι και βρήκα συνειρμούς, απορίες, περιπλανήσεις, διαλόγους στη ζώνη του μεσόφωτος Α΄ ΕΠΙΣΚΕΠΤΕΣ, Β΄ ΝΥΧΤΟΛΟΓΙΟ, αφήνουν χρωματιστές πέτρες μη χάσω το δρόμο. Ωσεί παρόντες ο πατέρας της και ο αγαπημένος της σύζυγος, σ ένα διάλογο που αντιστέκεται στην εκλογίκευση και στη φλυαρία Ερώτηση στην ερώτηση και ένας πλήρης κύκλος συντάσσεται, σύμφωνος με το συντακτικό και την εικόνα που έχει η ποιήτρια για την υπαρξιακή δυναμική. Το όνειρο είναι υπόθεση του δεξιού ημισφαιρίου, αλλά η γλώσσα του ονείρου, πάει αντίθετα Γίνεται μία ποιητική πανσέληνος που φωτίζει τις σκοτεινές γωνιές του σπιτιού που γιόρτασε, που χάρηκε, που αγάπησε, που πενθησε, που είχε απορίες άλυτες. Κι οπως είχε σημειώσει ο Schrödinger : Ο λόγος που το ευαίσθητο, ποιητικό, σκεπτόμενο Εγώ μας, δεν απαντάται πουθενά στην επιστημονική εικόνα του κόσμου, μπορεί να καταδειχτεί με τις εξής λέξεις: Επειδή είναι αυτό καθαυτό η εικόνα του κόσμου Ταυτίζεται με το σύνολο, δεν μπορεί και να περιέχεται σ αυτό σαν τμήμα του Το ευαίσθητο ποιητικό Εγώ της ποιήτριας, μεταφέρει την αλήθεια του έσω κόσμου και το αεράκι φυσάει απαλά σ ένα τοπίο γεμάτο στερεότυπα και στατικότητα. Το ΝΥΧΤΟΛΟΓΙΟ αποτελεί μία ιδιότυπη προσευχή Όπως στα Κατουνάκια που γονατιστοί τις νύχτες προσεύχονται και δίπλα τα σκαμνάκια άδεια, και η σφραγίδα του πρόσφορου,να κρέμεται περιμένοντας να ανέβει το προζύμι Ένα κομποσκοίνι είναι το ΝΥΧΤΟΛΟΓΙΟ της με πολλούς σταυρούς, δάκρυα, αγρυπνίες, τεριρέμ. Εν ταίς νυξι επάρατε τας χείρας ημών εις τα Άγια των Αγίων.
